Portretten maken is, voor mij, het mooiste. Maar misschien ook het moeilijkste. Ik krijg er maar zelden de gelegenheid toe, en als de gelegenheid er is, durf ik het nauwelijks aan. In tegenstelling met landschappen of stillevens kan het object weerwerk bieden, bijvoorbeeld door zich in het resultaat niet te herkennen. Dat kan tot spanningen of tot misverstanden aanleiding geven, zeker als je als maker wél vindt dat je erin geslaagd bent om méér weer te geven dan een uiterlijke gelijkenis. Want dáár komt het bij het geslaagde portret toch op aan: een weergave te geven van wat níet te zien is. Dus moet je de geportretteerde al kennen, eigenlijk, én het vertrouwen genieten om die kennis te interpreteren.
Dit portret laat daarnaast ook zien dat enscenering en decor belangrijke hulpmiddelen kunnen zijn. Al denk ik wel dat het zuiverste portret er een is zónder attributen: niets in de handen, niets in de mouwen. Ik hoop dat ik er ooit toe kom.
