ADIEU
Soms klinken woorden plots anders: je hoort eindelijk hoe ze in elkaar steken. Zo drong het niet zo lang geleden tot me door dat God aanwezig is in adieu, zoals Hij bijvoorbeeld ook, maar dan veel openlijker, in de Oostenrijkse begroeting Grüβ Gott aanwezig is – en wellicht nog in zeer vele andere begroetings- of afscheidsformules in de, hoeveel zijn het er nog, zesduizend talen van de wereld. Verkorting van A Dieu vos comant (anc. fr.), leert Google al snel, ofte je vous recommande à Dieu. Je zegt tot iemand van wie je weggaat dat je voor die persoon bij God een goed woordje zult doen. Da’s wel straf, eigenlijk, want ’t lijkt dus voor erg lang dat je bij die persoon weggaat. Ja, de mogelijkheid wordt zelfs onder ogen gezien dat je niet meer terugkeert. De uitdrukking dateert dan ook van een tijd (anc. fr.) dat je het niet altijd zeker kon zijn of je de persoon van wie je afscheid nam nog wel zou terugzien. Een tijd dat de dood altijd in de buurt was. Een tijd ook dat er nog een God was bij wie je die persoon kon aanbevelen, desgevallend.
Het wordt niet veel meer gezegd, ‘adieu’. We gebruiken liever minder verplichtende formuleringen als ‘tot ziens’ (de mogelijkheid dat er geen weerzien meer volgt, wordt zelfs niet onder ogen gezien), ‘ciao’ en ‘doei’ en, godbetert, ‘saluutjes’.
