241121
VADERSCHAP
Het interview over mijn autobiografisch project is goed verlopen. Ook al weet ik dat mij morgen een kater wacht – en dan heb ik het niet over die ene Duvel die ik te veel zal hebben genuttigd in de decompressiefase –, ik geniet van de positieve reacties en van het besef dat ik blijkbaar iets heb gemaakt dat sterk genoeg is om in de hoofden van enkele tientallen mensen een eigen leven te leiden. Veel meer dan erkenning of bewondering – neen, dat laatste hoeft echt niet – is het dát wat voldoening schenkt: ik heb iets gemaakt dat eigenstandig is, dat kracht genoeg bezit om zonder mij een eigen leven te leiden. Ja, het is als een kind op de wereld zetten: als man is dit de manier om het dichtst het genoegen te benaderen dat door de natuur aan mij niet wordt voorbehouden.
Wat mij ook veel voldoening schonk, is het feit dat ik er voor de eerste keer in mijn leven in ben geslaagd om los van het blad, volledig uit eigen koker improviserend (en bijgestaan door een competente interviewer), de aandacht van een schare toehoorders vast te houden. Dat gevoel van bevrijding, weg van trillende benen, overslaande hartslag, onzeker gemompel en zweetkringen in de oksels, staat voor mij niet los van de bevrijding die het schrijven van Vaderader in mijn hoofd en hart heeft teweeggebracht.
