driekleur 457

Elke dag reed het personeel enorme kratten vol eenpersoonsmaaltijden naar binnen: een roodbruine brij in een wit in cellofaan verpakt vierkant. De vier magnetrons waarachter we in de rij gingen staan zoemden gedurende de hele lunchtijd, terwijl de ene maaltijd na de andere werd ontdooid en na een ‘ping’-geluid verschroeid en dampend in onze wachtende handen terechtkwam.

Met mijn brijvierkant ging ik naast een jongen zitten met een gele polo en zwart achterovergekamd haar.

 

Ocean Vuong, Op aarde schitteren we even, 131