woensdag 7 november 2012

schrikkel 297

Paddestoelen fotograferen in het herfstbos – dat is nu iets wat ik, persoonlijk, nooit zou doen: paddestoelenfoto’s zijn er al genoeg. Foto’s van fotograferende paddestoelenfotografen daarentegen zijn er veel minder. Ik mag ze wel, die mannen (altijd mannen!) die zich vooroverbuigen en focussen op de infieme wonderen der natuur. Maar ik zie vooral hun onbevangenheid, hun zorgeloosheid, hun jongensachtige belangstelling. Mijn plaatje is ruimer: ik zie niet wat zij zien (gun dat hoogstens een welwillende blik maar geen pellicule) maar dát zij het zien, en hoe. Paddestoelen zijn best mooi, hoor, maar dat maakt ze niet het fotograferen waard. Ik kan niets aan ze toevoegen, ze staan er altijd in dezelfde houding. Ze groeien en vergaan, maar zonder dat zij de hoop op voortbestaan uitstralen.