Ik ken dit universum niet, ben er nooit in binnengegaan. Lange jaren werd voor mij de was gedaan, en nu ik het zelf doe, ben ik welstellend genoeg om het thuis te doen. Ik ken dus de mysteriën niet van de machines, van het instoppen en tijdig uithalen, van bont en kleur en temperatuur, van de gevoeligheden der stoffen, van het plooien en strijken en schikken. Ik weet niet wat het is om hier mijn tijd te moeten doorkomen, welke lectuur geschikt is voor de wasserette. Maar ook zijn mij de ontmoetingen niet te beurt gevallen, het contact met de wereld in deze microkosmos, praatjes met een Venezolaan, of met een Roemeense matrone, een vluchteling uit diep-Zwart Afrika. Of met een coole inheemse vrijgezel die, zoals in de reclame, in boxershorts wacht tot zijn jeans opnieuw droog is. Neem een krukje en zet je erbij en vertel me je verhaal te midden van dit hemelsblauw. Wacht, ik trakteer je een koffie uit de automaat. Maar ik weet, dit is een romantische opvatting. Er wordt vaak gezwegen, heb ik al vastgesteld, in het wassalon. Ook als er wel volk is. Ik kijk altijd binnen als ik er passeer.
