voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen
Ik breng deze kerstdag alleen door. Een beetje treurig is dat, maar ik heb anderzijds geen gedonder aan m’n kop en kan de hele dag besteden aan wat ik graag doe. Schrijven in dit dagboek is een van de dingen die ik graag doe.
Gisterenavond waren we te gast bij L. Net als vorig jaar. Ik keek om me heen en zag wat de tijd met sommigen onder ons in dat jaar heeft aangericht.
De gesprekken liepen vlot in elkaar over. Het viel me op dat wij elkaar niet genoeg laten uitspreken. Het stoorde me. Midden in een zin, nog voor de pointe is bereikt, zegt iemand iets over het eten, of over een detail in het interieur – en het verhaal dat gaande was, wordt nooit voltooid. Ik heb dan ook de indruk, nu, een half etmaal later, dat er niet echt veel is gezegd, dat veel onuitgesproken is gebleven. Niemand laat op die manier het achterste van zijn tong zien, waar hij of zij echt mee bezig is, wat hem of haar echt raakt.
We hadden het onder meer over de bomen die waren omgewaaid langs de vaart, over het sterk ontwikkeld smaakorgaan van eenden, over co-housing, of je dat nu al dan niet het best met vrienden doet, en over hoe straf de Vlaamse polyfonisten wel niet waren.
De gerechten smaakten voortreffelijk, de wijnen ook. Maar voor koffie waren we te moe. We praatten het nog L. uit zijn hoofd om de afwas tot morgen, vandaag dus, uit te stellen en deden hem allemaal samen. B. vloog erin als een razende Roeland, er lag al vlug een plas op de keukenvloer.
We wensten elkaar goedenacht en gingen uit elkaar en dachten, elk voor zich: misschien tot volgend jaar.
