PERSOONSONGEVAL (1)
Ik zit in een van de laatste wagons en heb het niet gevoeld. De vorige keer was het anders, reëler ook. Toen was het dag en zat ik vooraan, nu is het al geruime tijd donker. Meer dan twee uren ondergaan honderden reizigers het wachten. Ze doen dat gelaten. Iedereen beseft dat protest misplaatst zou zijn. Agenten en brandweerlieden stappen achter hun zaklampen in de berm naar voren. En keren terug. We krijgen een flesje water en een wafel. Het geduld wordt beloond, het leed verzacht. Er is geen gemopper. We staan stil maar het leven gaat door voor ons.
foto: HLN
