notitie 399
Ik betreed mijn woning met hartslag 130, binnen ruikt het nog altijd naar… Dat komt door… Enfin, ik zal het uitleggen.
Met hun ontstoppingsmachine hebben ze, toen ze in allerijl het pand verlieten, de deurlift uit het gelid getrokken. Gevolg: de lift is geblokkeerd, nu moet ik de trap nemen. Vandaar de verhoogde hartslag. Maar dat is het minste. De trap in plaats van de lift is zelfs goed voor de gezondheid. Maar toch, de lift…, en dat zal ook geld kosten.
Wie zijn ‘ze’? Dat ik het begot niet weet. Twee mannen, een grote en een kleine. Ze waren Franstalig. Ik had niet de indruk dat ze vaak samenwerkten, dat ze goed op elkaar waren ingespeeld – om het zo te zeggen. Maar ze gingen wel zonder veel omwegen recht op hun doel af.
X had me nog gewaarschuwd voor malafide praktijken in de ontstoppingssector. Zij had me het nummer van een volgens haar betrouwbare firma aan de hand gedaan. Ik annuleerde een op dat moment al gemaakte afspraak en belde het nummer dat X me gaf. Maar daar kreeg ik te horen dat ik pas over ten vroegste vier dagen zou kunnen geholpen worden. Vier dagen naar de bib, naar het zwembad, naar het hotel aan het Zand om naar de wc te gaan, dat was me toch iets te veel ongemak. Dus belde ik naar het eerstvolgende nummer dat Google me aanreikte. Een vaste telefoon. Zone Brugge. Hoewel de firmanaam – Desmet – uitermate volkseigen klinkt, kreeg ik een duidelijk anderstalig persoon aan de lijn. Hij beloofde hulp, morgen tussen 11 en 13 uur. Dat was eergisteren, en ‘morgen’ is derhalve inmiddels gisteren.
Ze komen. Ze komen pas om 15u45. Een beetje laat, maar ze komen – en daar ben ik blij om.
Een uur later zijn ze klaar. Ik ben ondertussen als thuiswerker blijven voortwerken, maar de combinatie van thuiswerk en ontstoppingsactiviteiten op een paar meter van mijn werktafel heeft me behoorlijk nerveus gemaakt. Nu ja, de wc is ontstopt. Ik hoef niet meer naar daar en daar om... jeweetwel. Dat is een groot gemak. Ik voel trouwens aandrang.
Maar er is iets mis. Er is stront aan de knikker.
Vooraf heeft de lange me gezegd hoeveel het zal kosten. De lange is de baas, de korte is zijn hulpje. Verplaatsing, werkuren voor twee man, gebruik van de machine… Dat kwam op 540 euro. Niet weinig, maar wat doe je als je dringend moet, als je blij bent dat je iemand gevonden hebt die de klus wil klaren, als je ondertussen nog je eigen werk moet doen? Na de uitvoering van het werk komt er echter nog eens op de een of andere manier 350 euro bij. Ze hebben namelijk ook een ‘curettage’ moeten doen. Dat klinkt gynaecologisch en duur. 890 in totaal dus. En ze willen het cash. Zoveel heb ik natuurlijk niet in huis. Ik moet mee naar de bank, om het geld af te halen. Ik ben braaf en doe wat mij wordt gevraagd. Ik krijg geen betalingsbewijs, er is geen factuur. Dit is natuurlijk allemaal niet pluis. Maar de mannen hebben het probleem opgelost en ik moet voortwerken en ik moet dringend. Ik wil er vanaf zijn ook. Ik sputter wat tegen. Bent u niet tevreden van het geleverde werk? vraagt de grootste. Toch wel, zeg ik, toch wel. Mijn Frans is ooit beter geweest. Maar mijn kop staat niet naar de taal van Voltaire en Molière.
Terwijl ik het geld ophaal aan de bankautomaat, wachten de twee in hun camionette. Hoeveel was het nu weer, vraag ik. 850, zegt de grote, die aan het stuur zit. Ik tel de biljetten uit en reik ze aan door het opengedraaide portierruitje. Het heeft veel van een verdachte transactie. De twee incasseren en rijden weg. Het was toch 890? denk ik bij mezelf.
In het inderhaast naar buiten gaan is de kleine er nog in geslaagd de liftdeur te forceren. Dat merk ik wanneer ik terug thuis ben. Ik betreed mijn appartement en merk pas dan de smeerboel die ze hebben achtergelaten. Water, of niet nader gespecificeerde vloeistof in elk geval, proppen wc-papier, een niet terug ingedraaide schroef om de wc-pot in de vloer te verankeren, slijkerige voetsporen all over the place, strontresten – tot in de wasbak van mijn keukenaanrecht, waar ik de lange inderdaad een emmer heb zien uitkieperen.
Wanneer alles is bezonken en ik mijn keuken en wc en inkom heb gedweild, en alles heb verwijderd wat zich bevindt op plaatsen waar het zich niet hoort te bevinden, dringt de volle omvang van de ramp tot mij door. Wanneer ik wat later eindelijk mijn dagtaak heb afgerond, bevind ik mij al een eind buiten de kantooruren. Ook die van de firma Desmet.
Die hele operatie heeft zich eergisteren voltrokken. Een dag later, gisteren dus, bel ik naar het vaste nummer van de firma Desmet, zoals het nog in mijn telefoon is opgeslagen. Een stem zegt mij dat het door mij gedraaide nummer niet bestaat.
