PERSOONSONGEVAL (2)
Door een tot ‘persoonsongeval’ ge-eufemiseerde zelfdoding staan we tweeënhalf uur stil in een duister niemandsland. Het is tragisch en erg, elke bespiegeling is onbeduidend. Maar toch. Door dit voorval val ik uit de tijd en ja, dat is een moment om te koesteren. Dit is geen tijdverlies. Alle planning, elk streven valt weg, enkel de stilstand blijft en verandert in een rustgevend bezinningsmoment. Het doet me denken aan de twee maanden, zomermaanden nota bene, die ik vijf jaar geleden in het ziekenhuis doorbracht. Of het jaar legerdienst. Ook dat was niet erg. Ook toen viel er veel van me af.
