woensdag 19 mei 2021

logboek 21

210518

Johan Anthierens in Tricolore tranen (1993): ‘Naarmate het socialisme zich van de kleine man ontdoet, ploetert het in een brak vaarwater van pakten en combines met de rechterzijde, met als onderpand de eigen geloofwaardigheid. Dit gradueel afzweren van het oude sociale geloof resulteert in morele lamlendigheid en een verramsjen van ideologisch principegoed.’ Het is wat omslachtig geformuleerd (het is dan ook vintage Anthierens), maar het is in 1993 geschreven en nog steeds zeer actueel. *

Na negen van de tien afleveringen van Your Honor te hebben bekeken, met vooral veel waardering voor de buitengewone acteerprestaties van, onder meer, Bryan – Walter White in Braking Bad Cranston, vroeg ik mij af hoe regisseur Peter Moffat erin zou slagen om in de ontknoping alle verwikkelingen te, euh, ontknopen. Want er waren er nogal wat – en de grote zwakte van de serie was nu precies dat: om de kaarten zo ingewikkeld te schudden moesten er toch heel wat onwaarschijnlijkheden voorvallen, te beginnen met het feit dat de zoon van de rechter uitgerekend de zoon van een maffiabaas doodrijdt, om vervolgens met de zus van het slachtoffer een affaire te beginnen. Maar goed, Moffat slaagt erin om alle eindjes te ontwarren, en wel door middel van nog een onwaarschijnlijke gebeurtenis – maar tegen dan storen we ons daar niet meer aan, zozeer zijn we in beslag genomen door de interessante ethische vraagstukken die door deze serie worden opgeroepen. Een ervan is: hoever moet of kan een vader gaan in het verhinderen van een wraakoefening waarvan zijn zoon het slachtoffer dreigt te worden? En ook: in welke omstandigheden zijn leugens om bestwil te verkiezen boven het naar boven spitten van de waarheid? Het denkwerk waartoe deze vragen aanzetten en, zoals gezegd, de acteerprestaties doen de grillige plotwendingen vergeten en maken Your Honor de moeite waard. Nog tot 30 juni te bekijken op VRT NU. *

Ik hoorde zondagochtend in Touché scenarioschrijver Ward Hulselmans praten over, onder meer, zijn – overwonnen – alcoholverslaving. Moedig vond ik dat, maar ook leerrijk, interessant. Ik noteerde wat hij zei: ‘Op een bepaald moment, als je een zeker debiet bereikt, voel je je geruster. Die eenzaamheid valt weg, dat onbehagen valt weg, en je voelt je een stuk beter. (…) Maar het leidt naar nergens, je houdt jezelf voor de gek.’ Het deed me denken aan wat ik even daarvoor in Uwe Johnson, Vermoedens omtrent Jacob had gelezen: ‘het praten kon Jöche heel goed alleen af toen ze eenmaal wat op hadden van de spirituele sappen die het gemoed verheffen en sterken in zijn geduld tegenover de dingen die komen gaan’ (58). De dingen die komen gaan. Van één ding zijn we in elk geval zeker. *