210518
Johan Anthierens in Tricolore tranen (1993):
‘Naarmate het socialisme zich van de kleine man ontdoet, ploetert het in een
brak vaarwater van pakten en combines met de rechterzijde, met als onderpand de
eigen geloofwaardigheid. Dit gradueel afzweren van het oude sociale geloof
resulteert in morele lamlendigheid en een verramsjen van ideologisch
principegoed.’ Het is wat omslachtig geformuleerd (het is dan ook vintage
Anthierens), maar het is in 1993 geschreven en nog steeds zeer actueel. *
Na negen van de tien afleveringen van
Your Honor te
hebben bekeken, met vooral veel waardering voor de buitengewone
acteerprestaties van, onder meer,
Bryan – Walter White in
Braking Bad
–
Cranston, vroeg ik mij af hoe regisseur
Peter Moffat erin
zou slagen om in de ontknoping alle verwikkelingen te, euh, ontknopen. Want er
waren er nogal wat – en de grote zwakte van de serie was nu precies dat: om de
kaarten zo ingewikkeld te schudden moesten er toch heel wat
onwaarschijnlijkheden voorvallen, te beginnen met het feit dat de zoon van de rechter
uitgerekend de zoon van een maffiabaas doodrijdt, om vervolgens met de zus van
het slachtoffer een affaire te beginnen. Maar goed, Moffat slaagt erin om alle
eindjes te ontwarren, en wel door middel van nog een onwaarschijnlijke
gebeurtenis – maar tegen dan storen we ons daar niet meer aan, zozeer zijn we
in beslag genomen door de interessante ethische vraagstukken die door deze
serie worden opgeroepen. Een ervan is: hoever moet of kan een vader gaan in het
verhinderen van een wraakoefening waarvan zijn zoon het slachtoffer dreigt te
worden? En ook: in welke omstandigheden zijn leugens om bestwil te verkiezen
boven het naar boven spitten van de waarheid? Het denkwerk waartoe deze vragen
aanzetten en, zoals gezegd, de acteerprestaties doen de grillige plotwendingen
vergeten en maken
Your Honor de moeite waard. Nog tot 30 juni te
bekijken op
VRT NU.
*
Ik hoorde zondagochtend in
Touché scenarioschrijver
Ward Hulselmans praten over, onder meer, zijn – overwonnen –
alcoholverslaving. Moedig vond ik dat, maar ook leerrijk, interessant. Ik
noteerde wat hij zei: ‘Op een bepaald moment, als je een zeker debiet bereikt,
voel je je geruster. Die eenzaamheid valt weg, dat onbehagen valt weg, en je
voelt je een stuk beter. (…) Maar het leidt naar nergens, je houdt jezelf voor
de gek.’ Het deed me denken aan wat ik even daarvoor in
Uwe Johnson,
Vermoedens
omtrent Jacob had gelezen: ‘het praten kon Jöche heel goed alleen af toen
ze eenmaal wat op hadden van de spirituele sappen die het gemoed verheffen en
sterken in zijn geduld tegenover de dingen die komen gaan’ (58).
De dingen
die komen gaan. Van één ding zijn we in elk geval zeker. *
