De laatste van Houellebecq, La carte et le territoire, heb ik nog niet gelezen. Mijn lief wel en ze was in de wolken. Ik las onlangs Het leven als markt en strijd en Elementaire deeltjes. Dat laatste boek las ik tien jaar geleden ook al eens, maar toen was ik nog te jong. Vreemd, nietwaar, dat je dat op je 49ste moet/kunt zeggen.
Het schijnt dat Houellebecq milder is geworden. Dat zal ook wel met de leeftijd te maken hebben, hij is van '58. De twee boeken die ik net las zijn ongemeen hard. Houellebecq schrijft, in de beste reactionaire traditie, 'wat iedereen denkt maar niet durft te zeggen'. Hij legt de vinger op de wonden: het huwelijk, de (mannelijke) seksualiteit, het machtsstreven en het consumentisme. Allemaal zaken die geen stand houden of die niet te verantwoorden blijven in een maatschappij die, zoals de onze doet, wankelt.
Neem het huwelijk. Wat is dat nog waard als het niet meer wordt omkaderd door een familie, door een ‘levende’ structuur van vrienden en relaties die mee waken over de waarden waarop dat huwelijk gebaseerd is? Nu is het louter nog een economische en seksuele alliantie van twee eenzame individuen, eventueel wat angehaucht tot een hoger belang dat door het ouderschap kan zijn ingefluisterd. Maar de werkdruk, de obscene alomtegenwoordigheid van seksuele prikkels, de aantasting van de autoriteit die nu eenmaal noodzakelijk is in een pedagogische relatie, de beschikbaarheid van andere gescheidenen en, vooral, de teloorgang van het sociaal weefsel doen hun ondermijnende werk en wat zien we: één op de twee relaties, nochtans vastgelegd sub specie aeternitatis, gaat na enkele jaren teloor. En de maatschappelijke puinhoop die daarvan het gevolg is, is niet te overzien.
Onder meer daarover gaat Houellebecq. Een interessante schrijver. Een die bovendien goed schrijft.
(…)
