maandag 15 november 2010

terugblik 54 (786/1000)


Deze foto is evident grappig en dat behoeft niet veel commentaar. Stoelen staan in de rij voor een bezoek bij de stoelenbiechtvader. Rood aangelopen van schaamte om hun pekelzonden. Het duurt nog wel een tijdje en daarom bieden ze alvast elkaar wat verpozing aan.

Sommige foto’s hebben een cartoongehalte en dat is het dan. Zoals cartoons niet altijd sterke tekeningen zijn, zijn grappige foto’s niet per se goed.

Dit is op het eerste gezicht niet speciaal een goede foto. ’t Is gewoon de weergave van een situatie. Zoals ze zich ooit heeft voorgedaan. Op een welbepaalde plaats.

Kijk, hier begint het dan toch interessant te worden. Hier begint het tweede gezicht. Waar was die plaats? En wanneer werd dit gezien?

Je zou kunnen denken: dit ziet er zo onderkomen en verwaarloosd uit – het mos op de muren – dat het wel eens zou kunnen dat die stoelen daar werden vergeten en nog altijd op die manier gerangschikt staan. Je zou dat kunnen onderzoeken. Daartoe dient u zich te begeven naar: de kerk van St Martin-aux-Bois, en dat ligt ergens tussen Beauvais, Amiens en Compiègne. Dat voor wat het waar betreft. En het wanneer? De situatie, zoals ze hier is weergegeven, deed zich, blijkens de digitale identificatie van het bestand, voor op 5 juni 2006.

Door die precieze coördinaten wordt iets toegevoegd aan het cartoongehalte. Het gaat over: authenticiteit, echtheid, iets wat uit het leven is gegrepen. Het is door die dimensie van eenmaligheid en uniciteit, en door de kwetsbaarheid die daarmee gepaard gaat, dat deze foto overeind blijft. Niet door het grappige van de voorstelling. Het spreekt voor zich dat het groene mos op de muur in dat opzicht essentieel is. Dat zou een cartoonist nooit hebben gebruikt in een tekening. Ook het opvallende contrast tussen het ‘hedendaagse’ van het stoelenontwerp en de bouwvalligheid van de biechtstoel – de crisis van het katholicisme! – voegt een dimensie toe die alleen de werkelijkheid vermag te verzinnen.