Dag 249 vVH&C

080423 – Vantage Point. Ik begrijp die commentaren niet goed, dat dit een totaal nieuwe dEUS-plaat zou zijn, met een volledig nieuw geluid. Niets, of toch heel weinig, is minder waar. Dit is vintage dEUS: complexe, gelaagde composities, misschien iets minder gelaagd maar toch; een volle, ingehouden sound; de getormenteerde melancholie van de rustige nummers; de massieve erupties van harmonieus lawaai wanneer de aanvangsmelodie, opgejaagd door het ritme en aangedikt met steeds vettiger klinkende geluidlagen, openscheurt, barst, uitbarst. Het is ritmischer, melodieuzer, dansbaarder dan de dEUS van vijftien jaar geleden, dan de onovertroffen brute, onvermengde, onversneden energie van Worst Case Scenario, maar het blijft zeer herkenbaar uit de duizend, voor zowat elke klank van deze opnieuw heel rijke en zijn geheimen pas na herhaalde beluistering prijsgevende cd: dEUS, zijnde een wat mij betreft buitengewoon genietbaar mengsel van branie, zeer onvlaams kosmopolitisme, ongegeneerd eclecticisme.