35 * 27,75 * 848

Nog maar net vertrokken of mijn fiets verandert in een rijdend bureau: W belt met een eindredactioneel probleempje, het gaat over een tekst waarin sprake is van een God die lijdt en eenzaam is. Doet me denken aan Gerard Reve, natuurlijk, die deze middag door een kandidaat in Blokken ‘Rêve’ werd genoemd – de jury kon het niet goedkeuren. Mijn Parijse benen staan nog niet op Polderstand: ik geraak, ook al waait de wind in het voordeel, nauwelijks vooruit. Tot ik word voorbijgestoken door een man in bermuda en geruit hemd-met-korte-mouwen. We stayeren, en raken op de duur aan de praat. Ik verneem dat deze man veertig jaar bij Bruggen & Wegen heeft gewerkt, dertig jaar niet op een fiets heeft gezeten, nu al drie jaar vier keer in de week gaat fietsen, altijd rondjes van een kilometer of dertig maalt, ’s winters bijtraint op de hometrainer, zijn vrienden van het werk niet vaak ziet maar ze ook niet mist, suikerziek is, en naast het fietsen ook nog met tuinieren en filmpjes maken bezig is. Aan de sluis van Zandvoorde moet hij mij laten gaan: hij heeft blijkbaar toch wat gebluft. De terugweg is er tegenwind, ik haal nauwelijks nog 23 per uur. Ben dan ook blij dat er opnieuw een ouder manspersoon met een net wat grotere snelheid mij voorbijrijdt. Ik haak aan en blijf in het wiel tot aan het AZ Sint-Jan. In tegenstelling tot de eerste ontmoeting verloopt dit samenzijn woordenloos. Ik zie hoe de man pas na een kilometer of wat nadat ik gelost heb achterom kijkt en merkt dat ik dan alweer honderd meter achter zit. Ik ben alleen achtergelaten, en lijd.