Snel
Snel voor ze verdampen mijn woorden
wil ik schrijven van de man daar in zijn rolstoel
slechts met kinbewegingen, twee schrammen van een
wandeling en toen ik afval kleiner maakte
met een hamer bruut toen ik de kat plaagde
het bloed van op tv dat zo onbeschaafd veegt om mijn
vingers. Dat soort sporen.
Laatst zag ik de schepping weer lachen op de snelweg:
een lint van auto’s om acht uur dertig
in augustus, zen of was dat zon?
ik zong mee, nam alle wapens ademend op
vanuit mijn schouders, blik op het horloge
scherpstellen op het uur want als jij
te laat zou komen, mocht ik mijn verzaligd
wachten noteren. Dat soort sporen
tracht ik te meten met
een liniaal zoals de zon die trekt
vanuit het punt z wat staat voor zon
naar het punt i wat staat voor ik
een lijn die zegt wat ik moet doen:
niets moet behalve wat moet in de poëzie.
Uit: Koen Peeters, Fijne motoriek (Meulenhoff/Manteau, 2005)
