Net als met die documenten is wat in dit boek overweldigt het voorbijgaan van de tijd en de vergeefsheid van alle dingen. De machteloosheid om iets ervan aan dit proces te onttrekken of zelfs maar vast te leggen in de herinnering; de pathetische futiliteit van de pogingen om dat te doen, de tragiek om de sporen van diepe en hartverscheurende emoties te zien veranderen in nietszeggende prullen, triviale souvenirs, woorden zonder betekenis.
Rudy Kousbroek, over Sophie Calle in De onmogelijke liefde, 80 (Meulenhoff, 1989³)
Sophie Calle houdt zich bezig met gevonden agendaatjes, aangetroffen wanorde in hotelkamers, boodschappenlijstjes, enzovoort. Ze fotografeert die, schrijft daarover. Ze is gespecialiseerd in het vastleggen van passerende, onbeduidende, anonieme levens. (Foto's Sophie Calle)