Het deed me aan een gedicht denken en plotseling had ik het visioen van een metaalblauwe pauwennek: onder de stapel verbrijzelde stenen was een pauw begraven, die misschien nog leefde, misschien verwachtte dat ik hem zou bevrijden, hem naar buiten zou trekken vanonder de olieflessen en compotepotten, hem over zijn tere vleugels zou aaien, met mijn vingertopjes zijn roze oogleden zou betasten die omhoogkwamen om zijn ogen te bedekken, zou zien hoe hij ineens zijn fantastische staart uitspreidde, zodat deze in driehoeken van gesmolten goud op de vloertegels opgloeide en de kleurige ogen van de verenpracht in de halfschaduw versmolten.
Mircea Cărtărescu, Solenoïde, 693
230821
