woensdag 29 juni 2016

de zomer van 2016 - 12

Ik heb M. maar een paar keer teruggezien, in die vijfendertig jaar die sneller zijn voorbijgegaan dan de vijf jaar die we als studiegenoten hebben gedeeld. Twee jaar geleden voor het eerst eigenlijk, en sindsdien nog een keer of drie, vier. Nu is het alsof wij bij elkaar dagelijks de vloer platlopen, al was het gisteren dan toch weer bijna een halfjaar geleden – zo frequent zijn wij elkaar in vergelijking met die meer dan drie decennia waarin wij elkaar niet ouder hebben zien worden en waaroverheen wij onze herinneringen aan elkaar hebben getild. Nu onthoudt ze niets meer, vertelde M. me, maar van die tijd heeft ze nog een duidelijk beeld bewaard, ook van mij, hoe ik toen was. Dat beeld strookt niet met hoe mijn ik van nu mijn ik van toen ziet. ‘Je was vrolijk, heel vaak erg grappig.’ Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Nu ja, er zat een tragisch kantje aan.’ ‘Dat klopt al beter,’ zeg ik, me ervan bewust hoe grappig dat eigenlijk is. ¶

(...) ¶

Naar aanleiding van het brexitreferendum en het door velen geopperde vermoeden dat veel kiezers voor een ‘uit’ misschien niet zo goed geïnformeerd waren (zoals wellicht veel voorstanders van ‘in’), deze anekdote uit een aflevering van Blokken vorige week. Een van de vragen luidde: ‘Welke politieke partij presenteerde zich bij ons tijdens de vorige verkiezingscampagne aan de kiezer met de slogan “Denken, durven, doen. De kracht van verandering”?’ De kandidate antwoordde: ‘Groen’. ¶

In Broer voert Esther Gerritsen een broer en een zus op, de zus is vijf jaar jonger. Ze zijn opgegroeid in een kil gezin. Op een gegeven ogenblik gaat het over hoe die verkilling zich ook tussen hen heeft geïnstalleerd en hen uit elkaar heeft gedreven. Totdat de zus het zich niet meer liet welgevallen, zorgde broer voor haar. Zo vonden ze bij elkaar warmte en troost. ‘Haar te kunnen troosten was zijn troost geweest.’ Maar zij verliet hem en daardoor was hij weer alleen, zoals hij alleen was geweest tussen zijn eerste bewustzijn en haar geboorte. Zij beseft dat nu en voelt zich daar schuldig over. (...) ¶