donderdag 24 maart 2016

vierenvijftig 165 / ferroviaire ervaring 49


17 maart 2016

donderdag

BUITENWIJK / AANRAKING

John Cheever rijdt ons Bullet Park binnen op een manier die heel erg doet denken aan hoe Richard Yates ons meenam naar Reservation Road: een weg die wegvoert uit de stad, een kleinere weg naar een nog nieuwe buitenwijk, een verkaveling, witte villa’s op enorme lappen grond, de vrouwen die daar achter een batterij lege sherryflessen op hun van zijn werk terugkerende, afgepeigerde manlief zitten te wachten. De lange dagen. Een tussen de sierstruiken achtergelaten kinderfiets, een hond die blaft, twee eksters op het onmetelijke gazon. Amerika in de jaren vijftig-zestig. Een veel te grote limousine deint deze dodelijk saaie microkosmos van uitzichtloze verveling, in alcohol gesmoorde onrealistische ambities en ingehouden huwelijksleed binnen. (John Cheever, Bullet Park) ¶

In Gent-Sint-Pieters stapt een middelbareschoolklas op, een bom zeventienjarig testosteron. Luidruchtig, modieus gekapt, voorzien van alle hipste gadgets, macho. Maar al bij al keurig en gedisciplineerd, en begeleid door enkele opvallend jeugdige leerkrachten van beiderlei kunne, die de groep duidelijk onder controle hebben en die, al even duidelijk, door de groep worden gerespecteerd. Er zal wel een verband bestaan tussen die twee: controle en respect. Wat mij onmiddellijk opvalt is dat de leerkrachten zich de moeite getroosten om de jongens persoonlijk aan te spreken, waarbij ze ook tot aanrakingen overgaan. Ze spreken de jongeren aan, en leggen daarbij gemakkelijk een hand op een schouder. Ik zie het een paar keer gebeuren. Het heeft iets warms, iets geruststellends. Het zijn evidente, niet als hinderlijk ervaren aanrakingen. Het lijkt mij onlosmakelijk verbonden met de autoriteit die hier werkzaam is. En niemand komt op het idee Childfocus te bellen. ¶