dinsdag 29 januari 2013

los ingeslagen 68


26 december 2012
 
Ik raak de laatste tijd op Facebook regelmatig verwikkeld in discussies over het Vlaams-nationalisme en de rol van de Vlaamse intellectueel/kunstenaar. Ik voel mij als antinationalist moreel verplicht om mijn kop niet in het zand te steken en om op te komen voor het recht op spreken – hetgeen, als ik zie hoe heftig en fanatiek sommige bijdragen tot de discussie zijn, zeker geen hersenschimmige bezorgdheid is. Je moet vandaag wel blind zijn om niet te zien hoe ongezouten meningen vrijelijk circuleren waarvan het een paar jaar geleden nog ondenkbaar zou geweest zijn dat ze zomaar aan de openbaarheid zouden worden prijsgegeven. Een bepaalde klasse van mondige nationalisten vindt blijkbaar dat er voldoende (potentiële) electorale basis is om eindelijk maar eens te zeggen hoe het toekomstige Vlaanderen nu al tastbaar kan worden gemaakt en wat er in dat toekomstige Vlaanderen met de zogenaamde linkse intellectuele elite dient te gebeuren.

Ik maak, al zeg ik het dan maar voor één keer zelf, deel uit van die linkse intellectuele elite en voel mij niet meer op mijn gemak. Als ik iets op m’n blog plaats, en zeker op Facebook, heb ik telkens het gevoel – zover is het al gekomen – dat er een inquisiteur van het toekomstige regime over mijn schouder meekijkt en dat mij later wel eens de rekening zal worden gepresenteerd…

Overdreven? Paranoia? We zullen zien. Wat we nu al kunnen zien, is de ongeziene branie en brutaliteit waarmee progressieve intellectuelen worden afgedreigd en geïntimideerd. Het filmpje van Fabres – inderdaad laakbare, daar niet van – kattenexperimenten werd verspreid door een N-VA-mandataris. Nog geen week later – een nooit geziene snelheid! – werd naar aanleiding van een door een N-VA’er ingediende vraag in het Vlaams Parlement al gesuggereerd dat de Vlaamse overheid de volgende keer Fabre maar beter kon overslaan tijdens de subsidieronde. De Wever dreigde in 2011 al met het intrekken van subsidies voor al wie deelnam aan het antinationalistische ‘Niet in onze naam’-evenement in de KVS. De Wever intimideert nu Lieven De Cauter nadat deze zachtmoedige en gerespecteerde academicus aanstoot had genomen aan het opiniestuk waarin De Wever had gedreigd om al wie artistiek niet naar zijn pijpen danst zijn subsidies te ontnemen. En dat onder de slogan ‘return on investment’, waarmee hij meteen de hele kunst tot een economische logica reduceert. Enzovoort. Ik begrijp niet dat er niet luider wordt geroepen, dat er niet meer openlijke weerstand is. Of is men bang? Dit is een donkere tijd in de maak, dit is verontrustend. Ik heb dit nooit eerder op die manier gevoeld.