10 december 2012
Vanmorgen vroeg op Facebook opgeschrikt door het bericht van
‘facebookvriendin’ Saskia Van N. , die ik in het ‘werkelijke’ leven niet ken, dat
haar zuster zich vannacht onder een trein geworpen heeft. Het klinkt hier koel,
en zo koel was het zeker niet geformuleerd – Saskia laat haar wanhoop en
verdriet de vrije loop, net zoals ik haar nu al maanden met veel inzet en
emotie allerlei onrechtvaardige toestanden zie aanklagen. Het bericht doet mij
ook verdriet: waarom moet iemand die zo haar best doet zo erg getroffen worden?
Ik vraag mij af of en hoe ik moet reageren. Doet het er eigenlijk wel toe? Ik
zie de al bijna driehonderd reacties op het scherm defileren. Iedereen zoekt
een gepast woord, een gepaste formulering. Maar het verdriet van deze moedige –
maar o zo verwonde – vrouw blijft niet-curabel. Ik aarzel. Na de zelfmoord van
Lieven D. word ik op Facebook een tweede keer geconfronteerd met een leed dat
niet concreet is maar toch ook niet in die mate abstract of virtueel dat ik in
staat zou zijn het me niet aan te trekken.
