dinsdag 7 december 2004

Ik hem vijf keer, hij mij vijf keer

De expresweg tussen Brugge en Antwerpen is behalve een gevaarlijke weg ook wel een plezante weg. Kent u die baan? Twee-maal-twee-rijvakken, met tussen Brugge en Zelzate om de zoveel kilometer een set rode lichten. Gevaarlijke kruispunten zijn dat, er gebeuren regelmatig accidenten. Maar de rode lichten hebben een prettige nevenwerking, en dat is dat je herhaaldelijk met dezelfde medeweggebruikers wordt geconfronteerd. Je haalt er eentje in, moet dan stoppen voor het rood, zodat hij jou voorbijscheurt terwijl je nog snelheid moet maken bij het opnieuw optrekken, maar omdat jouw kruissnelheid sneller is dan de zijne been je hem weer bij, enzovoort. Vandaag overkwam het me tot vijf keer toe met dezelfde auto. Het overkwam me al eerder en meestal vond ik daar niets speciaals aan, maar dit keer was het toch anders. Ik kan het hier gerust zeggen omdat ik het niet als intieme informatie beschouw: ik rijd met een grijze Skoda (onopvallender kan moeilijk). Welnu, de kerel met wie ik vanmiddag op de expresweg haasje-over speelde, reed ook met een grijze Skoda. Precies dezelfde. Dat schiep een band. Het werd op de duur zelfs plezant. Hij had bij de aankoop eenzelfde keuze gemaakt. Maar hij reed anders: sportiever in het optrekken, gezapiger op kruissnelheid. Wat was er nog meer verschillend in zijn leven? Ik keek opzij maar ontwaarde een onopvallend figuur, aan wie ik, mocht hij met een andere auto hebben gereden, nooit enige aandacht hebben besteed… Hij moet van mij hetzelfde hebben gedacht… Je staat op de een of andere manier met je billen bloot in omstandigheden waarin je identiteit volledig wordt bepaald door het soort auto waarmee je rijdt. Ik vermoed dat vrouwen die, ô horreur, op een mondaine receptie, ik bedoel het soort recepties waar je identiteit in eerste instantie door je outfit wordt bepaald, een andere vrouw ontwaren met precies hetzelfde kleed, min of meer hetzelfde voelen…