TE VEEL VAN HET GOEDE
Goed is de opsplitsing van voorbije gedaanten van één personage – jeugdig, drankverslaafd, onthecht – in meerdere gelijktijdig opdravende protagonisten, die wel dezelfde naam dragen. Fosse doet dat virtuoos. Interessant zijn de mijmeringen over geloof en kunst. Maar lastig is de veeleisende stijl met eindeloos meanderende zinnen en talloze herhalingen en aarzelingen. Het leest vlot, dat wel, maar op den duur wordt deze gracht iets te veel une mer à boire. Na twee van de zeven delen wordt de septologie for mye av det gode; ik ontleen de vijf resterende partjes wel eens in de bib wanneer de Fossemania gaan liggen is.
