Een reis naar het zuiden met vrienden. We moesten een stop inlassen – ik weet niet meer om welke reden. Gelukkig, want het is snikheet, kunnen we parkeren onder een brug. De spleet tussen beide brughelften, waarop het verkeer boven onze hoofden in beide richtingen voorbijraast, zorgt voor een gelukkige belichting. De houdingen zijn vermoeid, de figuur links staart voor zich uit. Er is geen eensgezindheid, niet in de kleuren, niet in de kijkrichtingen. Niemand ziet het opschrift op de zijkant van de centrale pijler. De man met de baard staat in zijn eigen kader. De sfeer is verstild. Dit is een uitsnede, uit de werkelijkheid van die reis, die even tot stilstand is gekomen, uit de tijd ook. Sommige van deze mensen ken ik nog, zie ik nog regelmatig. Andere niet. Zo is het leven. Komen en gaan in verschillende richtingen. Stilstaan.
