reactie

Het had een foto van Boubat, Bresson, Ronis of Doisneau kunnen zijn. Daar hebben fotografen met een andere naam geen boodschap aan... Vergelijkingen. Het kan amper ons ego strelen.

Een tafereel in een achterafstraatje van een stad. Het kader is ontdaan van elke verwijzing naar 'het nu'. Verwijzen doet het naar vroeger. Wanneer kinderen op straat speelden met weinig meer dan elkaar of een hond.

Het monochroom camoufleert felle kleuren van kinderkleren. Moderne sneakers verdwijnen in de zwartwitte nostalgie van verweerde gevels en kasseien van Lissabon.

De diagonaal waar straat en huizen elkaar raken voert m'n blik doorheen het beeld. M'n lezen stopt bij de oudere broer, of is het een vriendje, die geamuseerd toekijkt, ondertussen liefdevol z'n hond vasthoudend. Het jonge beest kijkt al even geboeid toe als z'n baasje.

In het midden van het steegje komt een kleine acrobaat tot handstand bovenop een riooldeksel het middelpunt van een met houtschaafsel bedekte piste.

Circus Ronaldo...
Ronaldinho.
Het kereltje plaatst achteloos z'n handjes op de vuile kasseien.
De fotograaf komt dichter en richt.
Met propere handen kadert hij de scène.
Alsof hij de aanwijzingen van reeds vernoemde fotografen volgt valt alles op z'n plaats.

Groeten,
Paul