AIDSTIJDPERK
En opeens werden promiscuïteit en homo-erotische gerichtheid niet alleen met banvloeken en schuldgevoelens en andere op de ondermijning van de geestesrust doelende incriminaties gesanctioneerd, maar nu ook, om het zo te zeggen, aan den lijve. Zelfs de wreedste inquisiteur had niet zo’n straf kunnen bedenken: niet enkel het zondigende individu werd voortaan aan de ingenieuze lijfstraf onderworpen, meteen werd een hele levenswijze aangepakt door hem openlijk aan de schandpaal te nagelen. Aids is inderdaad een hoogst zichtbare ziekte, toch zeker in het terminale stadium. Instanties die, om redenen van macht of geld of wat dan ook (maar in elk geval niet vanuit een opvatting over liefde, laat staan door liefde geïnspireerd), garen spinnen bij een in seksueel opzicht volstrekt transparant georganiseerde samenleving, vinden sedert het ogenblik dat het aidsvirus van de aap op de mens is overgegaan een bondgenoot in de voorheen als amoreel en ten aanzien van het menselijke lot als onverschillig ervaren natuur. Of in een natuur die immoreel is want het is toch door diezelfde natuur dat er überhaupt mensen zijn die het niet met één partner kúnnen stellen, of die niet bij het ándere geslacht een partner zoeken – wat nochtans nodig zou zijn opdat de seksualiteit, zoals die instanties het, samen met de natuur, lijken te wensen, enkel de procreatie zou kunnen dienen? Zie je wel, zeggen die instanties nu, dat het zich in sexualis gedragen als een ongeleid projectiel en dat het zich bekennen tot een ander lid van hetzelfde geslacht (en tot diens lid, desgevallend) – zie je wel dat dat verwerpelijk is want de natuur zelf voorziet nu, vanaf plusminus het eind van de twintigste eeuw, uitgerekend na een periode van zogenaamde seksuele bevrijding, in de strenge straffen die wij zelf door de afkalving van ons instituut en ons gezag niet meer bij machte zijn op te leggen! Straffen van een natuur zo wreed dat geen mens ze zou hebben kunnen bedenken – en dat zegt veel over die wreedheid! En de wrede natuur moet haar gang kunnen blijven gaan, vinden die instanties, want de verdedigingsstrategieën die tegen het ongekend wrede massacre in stelling zouden kunnen worden gebracht, condooms bijvoorbeeld, worden door opnieuw diezelfde instanties veroordeeld.
Fraai is dat!
Het aidstijdperk luidt de hernieuwde machtsgreep in van de rokken- en romeinse boorden dragende prelaten op iets wat bij uitstek buiten hun invloed zou horen te blijven.
