LESSEN
De chronologie van een dagje Facebook.
Wat voorafging:
Een interview met een belangrijke Vlaamse schrijver, over zijn buitenverblijf in de Vaucluse, maakt me kwaad. Niet alleen omdat die belangrijke Vlaamse schrijver in overdreven lyrische bewoordingen zijn buitenverblijf in de Vaucluse ophemelt, maar omdat het medium waarin dat interview verschijnt, De Standaard der Letteren, zich niet langer lijkt bezig te houden met wat je zijn kerntaak zou kunnen noemen, de letteren dus, maar veeleer met rond de letteren te situeren lifestyle.
Het dagje:
Ik verwijt in mijn Facebookpost de belangrijke Vlaamse schrijver dat hij de kans heeft laten liggen om niet in te gaan op het verzoek om een interview te maken over zijn buitenverblijf in de Vaucluse, maar ik maak de fout om zijn aanvankelijke, in een privébericht via Messenger aan mij gerichte reactie op mijn eerste, emotionele en op badinerende toon gestelde reactie, integraal te citeren. Ik had aanvankelijk geaarzeld om dat privébericht integraal te citeren, maar voelde mij dan toch niet gebonden aan de verplichtingen die met privacy te maken hebben omdat de belangrijke Vlaamse schrijver mij in dat privébericht kruiperigheid en een toxische mentaliteit had aangewreven. Hij mag dat doen, maar dan liever in het openbaar. Dat is dus de fout die ik heb gemaakt: in een privécontext geuite beschuldigingen, in het kader van een discussie die openbaar hoort te zijn – met een publiek figuur over een zaak die iedereen aanbelangt die met letteren begaan is en met de manier waarop die in de media worden behandeld –, openbaar maken.
In de talrijke reacties gaat het al vlug niet meer over het interview over het buitenverblijf in de Vaucluse of over de manier waarop De Standaard der Letteren de letteren behandelt, maar over mijn vergrijp. Daarmee wordt op paradoxale wijze geïllustreerd wat een van de reageerders mij in de loop van de dag aanwrijft: whataboutism. Enkele schrijvers van Nederlandse origine wijzen mij in strenge bewoordingen terecht. Wat ik heb gedaan is absoluut not done. Het auteursrecht is ook van toepassing op privéberichten die via Messenger of WhatsApp worden verstuurd en het publiceren van die privéberichten is dus juridisch strafbaar. Als ik niet oplet zal ik van Facebook worden gegooid.
Ik trek mijn lessen. Ik had het privébericht gewoon moeten parafraseren. En ik had van meet af aan duidelijker moeten zeggen waar het mij om te doen was.
Toen ik laat op de avond het gevoel begon te krijgen achterna te worden gezeten door een roedel wolven, heb ik mijn post, samen met de hele sliert reacties eronder, weggehaald. Capitulatie. De prijs die ik moet betalen is dat ik bij de belangrijke Vlaamse schrijver en zijn aanhang alle krediet verloren heb. Maar ik blijf natuurlijk wel bij mijn oorspronkelijke beweegredenen die mij tot het schrijven van mijn Facebookpost hadden aangezet: dat het interview met de belangrijke Vlaamse schrijver mij zwaar ontgoochelde; dat de Vlaamse media op een slordige manier met literatuur omgaan en haar zo doende nog verder marginaliseren; dat ik niet ter zake doende kwetsende beschuldigingen niet hoef te pikken, ook niet als ze langs private weg worden geuit door een belangrijke Vlaamse schrijver.
