fragment uit Het maaiveld
DE GROENE WATEREN
Door in mijn verleden te graven en erover te schrijven, door te roeren in de groene wateren van het geheugen, komen dingen bovendrijven, voorwerpen die ik vergeten was.(*) En als je iets vergeten bent, dan ben je ook vergeten dat je het vergeten bent. Het vergeten betreft ook altijd het vergeten zelf: het vergetene is dubbeldik toegedekt en in zichzelf verzonken.
Hier moet ik het, bij wijze van divertissement, even hebben over voorwerpen die in hun fysieke gedaante de inmiddels meer dan vierenhalf decennia naar mijn heden niet wisten te overbruggen maar die daar nu als idee, als mentaal beeld, als herinnering wél in slagen omdat ze zich vasthaken aan het oproepen van hun context in een tijd waarin ze een kleine rol hebben gespeeld. Ze zuigen zich aan dat oproepen vast zoals poliepen aan een opgehaald scheepswrak.
(*) ‘De groene wateren van het geheugen, waarin alles verzinkt,’ schrijft Jules Renard op 10 februari 1906 in zijn dagboek. En: ‘je moet erin roeren. Dingen komen weer bovendrijven.’ (Jules Renard, Dagboek 1900-1910, 221; vertaling Marianne Kaas)
