In Sint-Rita, een parochie tussen Moerkerke en Belgisch Middelburg, zie ik een foto-die-ik-niet-maak. Een foto-die-ik-niet-maak is een – meestal anekdotisch – tafereel dat ik om de een of andere reden niet vastleg, in dit geval omdat ik op mijn koersfiets aan de scène voorbijfiets en geen zin heb om met een stop en terugkeer mijn cadans te onderbreken. Bovendien is het niet eens zeker dat ik dezelfde constellatie zou aantreffen. Stelt u het zich voor: zo’n typisch Vlaams voortuintje met gipsen beeldjes (van kabouters en een kar-met-paard, dat soort voorstellingen) en daartussenin, op het uiteraard perfect getrimd gazon, een robotmaaier die in de gaten wordt gehouden door een Berner sennenhond. Bizar. Nu goed, misschien is het maar beter dat ik die foto niet maak, het zou zo’n – volgens sommigen – typische uitlachfoto zijn geworden waarmee ik wat in mijn ogen de Vlaamse volksaard is wil etaleren, of een foto waarvan sommigen vinden dat het een uitlachfoto is, al zou het natuurlijk helemaal niet de bedoeling zijn geweest om een uitlachfoto te maken. Al moet ik mij dan natuurlijk wel afvragen wat dan wel de bedoeling zou kunnen zijn. De parochie Sint-Rita in Moerkerke, overigens, kreeg pas in de jaren zeventig een eigen kerk. Het was de pastoor zelf die, wellicht geholpen door zijn parochianen, de truweel in de mortelbak roerde want het bouwsel werd volledig op eigen krachten opgetrokken. Het geloof dat bergen verzet, zoiets. Dat heeft echter niet kunnen verhinderen dat ook hier de kerk leegloopt en dat het voor het gebouw, overigens in architecturaal opzicht een compleet misbaksel, wachten is op desaffectatie. Daar moet ik iedere keer dat ik in Sint-Rita passeer, op mijn weg van of naar Aardenburg, aan denken. Nu komt daar de herinnering bij aan een door een Berner sennenhond geëscorteerde maairobot. Een herinnering die niet door een foto maar wel door een tekst, deze tekst, wordt bestendigd.
240920
