wolkenfragmenten
uit Frank Albers, Beatland
1282
Zeven wolkenkrabbers die min of
meer bij elkaar in de buurt staan wekken de indruk dat dit het centrum is. (92)
1283
De eerste wolken. (98)
1284
Indiana: lelijk, bewolkt,
stomvervelend. (99)
1285
Chicago is een open, lichte stad, de wolkenkrabbers
vormen er niet zulke enge ravijnen als in Manhattan. (111)
1286
Hij leerde haar kennen hoog boven de wolken,
waar Stella hem drankjes en maaltijden serveerde. (115)
1287
‘Zie je dat gebouw?’ zegt Mike, wijzend
naar een wolkenkrabber aan de rand van het meer. (119)
1288
Verdwaalde wolken uit Indiana
drijven achter me aan. (121)
1289
Ik zie druk autoverkeer, wolkenkrabbers
en rijd over een snelweg die slingerend dwars door het centrum snijdt naar het
zuiden van de stad. (159)
1290
Toen Sal de grens Colorado-Utah
overstak, overkwam hem iets vreemds: ‘I saw God in the sky in the form of huge
sunburning clouds above the desert that seemed to point a finger at me
and say, “Pass here and go on, you’re on the road to heaven”.’
Zestig jaar later geeft God niet thuis.
Onder een blauw en wolkeloos zwerk rijd ik via Green River en het
Capitol Reef National Park naar Bryce Canyon in het zuidwesten van Utah. (239)
