Geert Viaene heel
herkenbaar!
Van de eerste (en enige) gezinsreis naar Oostenrijk herinner ik mij ook vooral
het feit dat mijn broer in het openluchtzwembad mocht - en er dadelijk weer uit
sprong omdat het water zo koud was - en dat we een gezelschapsspel kregen om de
tijd te doden op de terugweg met de bus.
*
Alberta Dekker
toen ik de alpen in de verte zag schitteren in de sneeuw begon ik spontaan
heidie na te doen;
*
Danielle Jacobs
Hoe oud was je toen, Pascal? Ik herinner mij een gelijkaardige ervaring, maar
dan in wintertijd. Stanzach im Lechtal. Ik was 11. We schrijven 1970.
Sneeuwklassen, uiteraard alleen voor de gegoede klasse, maar dat had ik toen
nog niet zo in de gaten. Skischoenen met veters en ski’s met bindingen die niet
automatisch losschoten. Wat mij vooral is bijgebleven is de witte blikkering en
schittering zover het oog strekt, de uivormige koepel van het witgewassen
barokkerkje, de geur van houtvuur en van gezaagd hout, de alpen-koebel met
handgeschilderde gentiaan en edelweiss in het lokale souvenirwinkeltje, en de
doodsangsten die ik op de latten uitstond. Skiën en ik zijn nooit goede
vrienden geworden; winterberglandschappen en ik des te meer.
Wat mij nu vooral opvalt is waar mijn blik naartoe ging. Ja,
er waren andere meisjes daar, klasgenoten, die ik vanuit mijn ooghoek
observeerde. Heel herkenbaar, dat gevoel dat je alleen stond en alleen was, ook
in groep. Sommige van die meisjes waren al ‘verder’ en fladderden ongegeneerd
als hitsige bakvissen rond de Piz Buin skileraar met zijn fonkelende witte
tanden. Dat zijn woorden van nu. Dat zag ik toen natuurlijk niet zo. Maar toch
had het iets unheimlichs voor me. Ik was toch meer nog het meisje van elf, vlak
voor’t begin, er net tussenin, zoals Paul Van Vliet dat zo mooi bezingt in
Meisjes van dertien.’Houden niet van zomerkampen, moeten daar toch heen. En
zijn daar met z’n honderden verschrikkelijk alleen’. Met z’n honderden waren we
niet en verschrikkelijk alleen, ach, zo vreselijk vond ik dat niet achteraf
gezien. Maar dat kwam door mijn blik op de alpen-koebel.
*
Pascal Cornet Ik
was toen twaalf, Danielle Jacobs, en geskied heb ik nooit en zal ik ook nooit
doen! Plezierig is het wel dat ik blijkbaar herinneringen bij anderen doe
opleven! Merci
