1 september – maandag / Elisabethlaan
Ik zit al vanaf half zeven te
werken en hoor na half acht hoe op straat de drukte op gang komt: de honderden
vroege verplaatsingen van 1 september.
(…)
Francesco, de – ondanks bijna
veertig jaar verblijf in Brugge – Nederlandsonkundige Portugees die hier met de
door haar zwaarlijvigheid tot quasi volledige immobiliteit veroordeelde Brugse
vrouw Hélène op de eerste verdieping woont, roept me even binnen. Het stel
maakt zijn beklag over het feit dat de voordeur nu al twee keer met de sleutel
gesloten was. Normaal gezien laat iedereen die hier moet zijn de deur gewoon in
het slot vallen en dat is ook handig want de dokter of kinesist of wie dan ook
die Hélène moet komen helpen kan, wanneer boven een knop wordt ingedrukt, door
gewoon de deur open te duwen het appartementsgebouw betreden, maar als de deur
met de sleutel gesloten is, kan dat niet en dan moet Francesco naar beneden,
maar Francesco heeft het zelf al moeilijk met zijn papegaaienbeen (of iets
dergelijks, het gaat om een mankement in zijn heup). Ik beloof Hélène om een
briefje aan de deur te hangen met de in verschillende talen opgestelde bede de
deur niet meer met de sleutel af te sluiten – de verschillende talen zijn nodig
omdat wij vermoeden dat de boosdoeners tijdelijke huurders zijn van de als
toeristenverblijf verhuurde gelijkvloerse verdieping.
(…)
De avond breng ik grotendeels voor
de televisie door. Eerst is er een Belpop-aflevering
over Hooverphonic, dan Extra Time en
ten slotte Reyers Laat met onder
andere Jeroen Meus en Tom Barman. Allemaal tijdverlies natuurlijk – maar tot
meer was ik misschien niet in staat.
