Ik vond
Habemus Papam van Nanni Moretti, met een stokoude Michel Piccoli in de hoofdrol, een ontgoochelende film. Het was een goed idee, de ‘verkozen’ paus te laten bezwijken onder de druk en de beker aan zich te laten voorbijgaan, maar er was veel meer mee te doen. Ik heb de indruk dat Moretti zich een beetje te veel heeft willen amuseren - hij is het grotere geheel uit het oog verloren. Hij heeft geen evenwicht gevonden tussen het gevaar die hele soepjurkentoestand op een te gemakkelijke manier belachelijk te maken en wat wellicht zijn oorspronkelijke intentie zal zijn geweest: belangwekkende statements te doen over leven in een wereld zonder geloof of misschien eens goed van jetje geven tegen die Vaticaanse papenkliek met haar ondoorzichtige procedures. Er waren mooie passages, bijvoorbeeld het gesprek van de paus met de psychoanalist, en er waren heel interessante scènes, bijvoorbeeld de autobiografisch te duiden opmerkingen over leeftijd en zin van het leven, of de intrede van de prelaten in de schouwburg (met ferme knipogen naar Fellini, dacht ik), maar er zat ook veel studentikoze, melige rommel in deze prent. Jammer. Gelukkig maken de onmiskenbare charmes van Nanni (als psychocoach) en Michel (als menselijke paus) veel goed.
