fragment uit Het maaiveld
Ik begon mijn interesse voor de boeken van May te verliezen vanaf het punt waarop het personage Old Shatterhand, na het deeltje De dood van Winnetou (hartverscheurend!), wordt ingeruild voor een zekere Kara Ben Nemsie en May het actieterrein verlegt naar het in mijn ogen veel minder boeiende Midden-Oosten, waar geen grizzlyberen en wilde mustangs maar enkel saaie kamelen (twee) en dromedarissen (één bult) leefden. Bovendien komt het me nu voor dat die verhalen niet meer in de eerste maar in de derde persoon werden verteld, wat de kans op identificatie verkleinde. Na de avonturen van Old Shatterhand en ‘het grote opperhoofd’ Winnetou haalde ik de verhalen van Arendsoog in huis, en ook boeken uit de met opvallend geel en rood uitgevoerde pocketreeks ‘De avonturen van Bob Evers en Harry Prins’. Willy van der Heide was behalve jeugdschrijver en ex-collaborateur ook, onder pseudoniem, de auteur van halfaangebrande pornoboeken – maar dat wist ik toen niet, uiteraard. De reeks met Evers en Prins kende formidabele titels zoals Trammelant in Trinidad of Stampij om een schuiftrompet. In Een overval in de lucht moet, als ik het mij goed herinner, een vliegtuig een noodlanding maken in de woestijn, net zoals in de film The Flight Of The Phoenix. In het pocketje was een plattegrond opgenomen waarop stond aangegeven waar het vliegtuigwrak zich bevond, waar de karavaan van moordzuchtige bedoeïenen passeerde, en waar de rotspartijen en zandruggen die in het verhaal een rol speelden waren gesitueerd.
