DE MEISJE
‘(…) het zal niet lang duren of het nieuwe kind zal zich verbazen over de aanhoudende aanwezigheid van een vreemde man in haar bestaan (…)’. Met die zin klopt iets niet. Ik struikel. Moet het niet zijn bestaan zijn? Het kind: zijn? Ja, maar het kind waarvan sprake is een meisje. Welke logica volgt de schrijver? Die van de grammatica en het taalaanvoelen, of die van het geëmancipeerde genderbewustzijn? Natuurlijk gun ik Maxim Februari, zelf een ‘transpersoon’, de vrijheid om de bezittelijke voornaamwoorden naar de eigen hand te zetten, maar het wordt op den duur allemaal een kwestie van hyperbewustzijn.
