In het begin van de film schrik je van een krachtterm, een venijnig verwijt, een goedgemikte klap, een stevig in het aangezicht van een neergemepte man neergepote staande-kapstokvoet – twee uur later kijk je al niet meer op van nog maar eens een stel hersens dat door een kogelinslag tegen de achterliggende muur uiteenspat. Je kunt een lach nauwelijks onderdrukken. En je beseft dat Scorcese die lach heel handig heeft binnengesmokkeld: in een dialoogflard, een Nicholson-grimas, de rat die in het slotbeeld over de balustrade loopt en alle ratten die eerder in de film ten onder zijn gegaan grimmig memoreert.
Martin Scorcese toont in The Departed de banalisering van het geweld, van het kwaad. Hoe wij er, door overmatige blootstelling, immuun voor worden.
