GEHEUGEN EN FICTIE
Maria Stepanova beschrijft een bezoek aan het huis van haar overgrootvader in Saratov. Een ‘collega’ wijst haar daar de weg. Door de schoenwinkel die nu in het pand is gevestigd komt zij in de tuin. Daar rakelt zij herinneringen op. Herkenbare herinneringen, die haar rechtstreeks naar een verloren verleden leiden. Later laat die collega weten dat hij zich vergist heeft: de overgrootvader had niet in dat huis geleefd maar, weliswaar in dezelfde straat, in een ander. Echte gevoelens, maar foute herinnering! Zo werkt het geheugen. Fictie werkt in de omgekeerde richting: feiten verzinnen om bij echte gevoelens te laten aansluiten.
