Het is een mooie foto, dat wel. Het is zelfs een té mooie foto. De evidente, flatterende grafiek (waarbij met behulp van de contrastknop alle grijsnuances uit de kledij zijn verwijderd). De grote leesbaarheid die de blik dwingend leidt. Ik begon bij het driekwart aangezicht links, dan zag ik de hand, dan het kinderhoofd en ten slotte het tweede aangezicht. Uiteindelijk bleef mij blik nog hangen bij dat rode plekje bovenop het gesluierde silhouet uiterst links. Ik vermoed dat het bij u niet veel anders is gegaan. Dan was ik uitgekeken. Meer valt er niet te zien. De foto heeft reeds al haar geheimen prijsgegeven. ’t Is dus niet echt een goede foto, eigenlijk. En eens ik dat heb beseft, begint het onbehagen. De symboliek is al te opzichtig: het kind, ja, dat is de toekomst. (U moet wel weten dat deze vrouwen in de rij staan om hun stem uit te brengen ergens in Irak.) Het geheel krijgt iets geënsceneerds. Het is te zeer een illustratie. En de esthetiek steekt schril af tegen de werkelijkheid, die ongetwijfeld veel minder fraai is en die hier niet in beeld wordt gebracht. Dit is een ideologische foto. © AFP
