fragment uit Het maaiveld
Waarom Michiels ouders beslisten om hun oudste zonen van het college weg te halen waarvan de lagere school waar Michiel en ik zaten de ‘Afdeling C’ was, heb ik nooit geweten. Misschien had het incident wel iets te maken met de lange haardracht van de oudere broers. Ja, die tijd was het, de late jaren zestig. Wel weet ik dat de directeur, ‘mijnheer’ Pina, met wie ze toen geruzied hebben en die dus onrechtstreeks aan de basis lag van het verlies van mijn eerste echte vriend, een decennium later nogmaals op zeer onaangename wijze mijn pad zou kruisen. Dat was in de treurige laatste twee jaren van mijn middelbareschoolperiode, een tijd die chaotisch verliep en die, onafwendbaar, het vroegtijdige einde inluidde van mijn al bij al onbezorgd verlopen jeugd.
Maar dat was een decennium later. Nu verloor ik, door een verre beslissing met betrekking tot een zaak waarmee ik niets te maken had, een vriend. Was dat dan zo pijnlijk? Men zegt dat kinderen zich snel aanpassen, goed kunnen incasseren, de dingen voor lief nemen. Ik had in elk geval nog niet de leeftijd bereikt waarop je iets dergelijks als een verlies ervaart. Na de grote vakantie, waarin ik waarschijnlijk nog regelmatig met Michiel heb gespeeld, begon het nieuwe schooljaar, zónder Michiel. En dat was dat. Niemand had mij op voorhand gewaarschuwd. Ik zal wel verbaasd geweest zijn, misschien dacht ik dat Michiel die eerste week van september gewoon ziek was (de ‘operatie’!). We zullen elkaar nog wel een paar keer opgezocht hebben, maar er kwamen andere vriendjes en we verloren elkaar definitief uit het oog. Zo gaat dat.
