Esther Kinsky, Langs de rivier

notitie 413

GRAUWZONE

Er bestaat een term voor de non-descripte tussenzones, de vaak braakliggende, niet in cultuur gebrachte, overtollige stukken grond die verloren liggen tussen autostrades, langs spoorwegen, achter akkers, op de oevers van beken en rivieren – maar ik kan er nu even niet op komen. In de nabijheid van een grote stad vormen deze stukjes vergeten wildernis een voorafname op een natuur die er verderop, wanneer het landschap opnieuw beantwoordt aan de verlangens en behoeften van de mens, die ondertussen zowat alles in cultuur heeft gebracht, niet meer is. Het zijn lappen grond die nergens voor dienen, of het zou voor de sluikstort moeten zijn, of voor clandestiene activiteiten en rendez-vous. Of als onderwerp voor auteurs die in fictie op een onrechtstreekse manier de huidige samenleving – gekenmerkt door haast, productiviteit, rationaliteit, consumentisme, overvloed en eenzaamheid – in kaart willen brengen. Met ‘onrechtstreeks’ bedoel ik, in het geval van Langs de rivier, dat Esther Kinsky als het ware met een zijdelingse blik of ex negativo de wereld beschrijft, door de focus te richten op de achterkant, de verlorenheid, het onbeschrijfbare. Of, juister: op datgene wat ‘normaal gezien’ niet de moeite van het beschrijven waard wordt geacht.

De ik-figuur in Langs de rivier heeft veel tijd. Ze maakt wandelingen, liefst in dergelijke tussenzones. Het gebied dat ze verkent ligt voornamelijk langs de River Lea, een stroompje dat uitmondt in de Theems, net voor deze veel grotere en bredere rivier in Het Kanaal uitmondt. Bij uitbreiding is het deze eenzaam dwalende wandelaarster te doen om dat hele estuarium, maar ook, via flashbacks, om herinneringen die te maken hebben met andere rivieren die een rol hebben gespeeld in haar leven: de Rijn, de Po, de Gironde, de Oder…

Langs de rivier gaat vooral over het natte, nevelige, onbestemde, grauwe randgebied waar de grootstad Londen overgaat in de aanpalende marshes. Het is een gebied met vervallen industrie, struikgewas, onkruid, afval dat in het water meedrijft of in de gewassen blijft haken, een ondoorgrondelijk wegennet, desolate spoorwegen, melkwit zonlicht en veel nevel en regen. Af en toe komt onze wandelaarster een mens tegen: een zwijgzame visser, een toeschietelijke verkoopster van ik-weet-niet-wat, en, vlakbij de eenvoudige woonst die ze betrekt, personen met keppeltjes en slaapkrullen, een Kroatische handelaar in afdankertjes, en nog een paar anderen. Er zijn ook enkele zonderlingen, bijvoorbeeld een bizarre man die de ik-figuur ‘de koning’ noemt omwille van de ondoorgrondelijke hiëratische poses die hij alleen voor zichzelf en de kraaien in een park aanneemt.

Langs de rivier biedt weinig verhaal. Zelfs helemaal geen, eigenlijk, of het zou moeten zijn dat we helemaal op het eind vernemen dat de ik-figuur haar van de vorige verhuizing nog niet uitgepakte verhuisdozen en schaarse bezittingen naar een volgende woonplaats laat brengen, dit keer ergens in Oost-Europa. Het is Kinsky veel meer om het ritme te doen, de taal, de sfeer vooral. Daarin lijkt ze me zeer verwant met W.G. Sebald, die vooral in De ringen van Saturnus een gelijkaardige sfeer oproept: een melancholische verlatenheid die op een vreemd-vruchtbare manier gepaard gaat met een gulle nieuwsgierigheid, een bereidheid om de omgeving tot in de kleinste, infiemste details op te nemen. Daarbij weigert de ik-figuur, zowel bij Kinsky als bij Sebald, op een zorgwekkende manier op de voorgrond te treden. Er is iets mis met haar, maar we vernemen niet wat.

Esther Kinsky, Langs de rivier (vertaling door Josephine – what’s in a name – Rijnaarts (2020) van Am Fluss (2014)) 

7180

Oostende - 240212

driekleur 552

Hij wist de geelgekleurde van elkaar te onderscheiden, de rode, de bruinige, de paarszwarte.

Esther Kinsky, Langs de rivier, 355

driekleur 551

Als het slecht weer was, staken ze een zwarte paraplu op en slaakten ze half lachend verschrikte kreetjes wanneer de wind eraan rukte, het ding omklapte of hun lange sjaals erin verstrikt raakten. Soms zag ik ze tussen de gevels van de huizen aan de overkant nog op het perron staan, kleurige silhouetten te midden van gele, rode en bruine baksteen, wachtend op een trein die meestal vertraging had.

Esther Kinsky, Langs de rivier, 351

driekleur 550

Twee zwarte vrouwen met lichtgekleurde sportschoenen en een gestreept jack duiken verschillende keren op. Ze staan vissen te keuren, die van goud lijken onder de rode glans van een luifel, maar in hun keuken geel en dof zullen zijn.

Esther Kinsky, Langs de rivier, 42

driekleur 549

De rozenstruiken zaten vol donkerrode bottels, behalve die waaraan in deze vorstvrije, melkwitte winter nog geel-roze bloemen bloeiden. Tegen de tijd dat de koning zijn opwachting maakte, kleurden de bottels in de opkomende schemering zwart.

Esther Kinsky, Langs de rivier, 13

notitie 412

DOOR DE BOMEN

Het bos niet meer zien. Dat is wat veel stedelingen te vaak doen. Het gevolg is, wanneer zij de stad beu zijn, zij denken daar soelaas te vinden: in een bos.

Dat is zo min of meer de achterliggende gedachte van het VRT-televisieprogramma ‘Door de bomen’: hoe zou het zijn als je een dag of drie haast en stress zou kunnen ontvluchten en volledig digitaal zou kunnen deconnecteren?

In de begingeneriek gaat de fraai vormgegeven titel kunstig schuil achter de kaarsrechte stammen van een dennenbos – quasi integraal een manmade product ten bate van de houtvest, maar daar malen we niet om. Het concept van het programma is zeer eenvoudig: een BV – maar dan wel een van de tweede garnituur, heb ik de indruk, want wie kent Dieter Coppens en Lynn Van Royen, de twee gasten van de eerste twee afleveringen? – een BV dus wordt in een vedettenlimousine van vijftien meter lang naar een boshut gebracht. Waarom dat per se in een limo moet? Wellicht omwille van de sponsoring door een taxibedrijf.

Zei ik boshut? Nu ja, ‘t is een fraai uitgerust bouwsel, met alle noodzakelijke voorzieningen: veel glas voor het uitzicht, een keuken, een slaapkamer, een buitendouche, een drankvoorraad en een muziekinstallatie. En een kat. Die Milket heet, als ik het mij goed herinner. Maar geen gastheer of gastvrouw want het is de bedoeling dat de BV drie etmalen helemaal alleen en van de buitenwereld afgesneden in deze accomodatie en de directe omgeving ervan doorbrengt.

De eerste woorden die Lynn Van Royen uitspreekt, bij het betreden van de limo, zijn: ‘What the fuck!’ Ik weet wel dat de jongedame het niet over de geslachtsdaad heeft, maar bon, echt uitnodigend om haar wat beter te leren kennen is het nu ook niet bepaald. Neen, ik maak geen deel uit van het doelpubliek van ‘Door de bomen’. Ik lees Slavoj Žižek, Thomas Pynchon en De Witte Raaf, luister naar Boulez en Rachmaninov (vooral Rach 3 dan, meer bepaald de tweede beweging, het adagio), en bespreek met vrienden wier exposés ik met evenveel aandacht beluister als zij de mijne de prangende kwesties waaraan het Avondland ten onder aan het gaan is.

Maar hier was mijn aandacht wel getriggerd. Want, geef toe, een onbewoonde boshut met een moddervette, zeer verzorgde en met een gps-nekbandje uitgeruste poes als enige bewoner, dat is toch intrigerend. Wie vult het bakje van de kat als er geen BV’s in de buurt zijn? Wie laat dan de poes op tijd en stond een luchtje scheppen? En wie ledigt de kattenbak?

Milket confronteerde me meteen met het boeiendste aspect van dit programma. Enfin, het enige boeiende aspect want veel hadden de gasten nu ook weer niet te vertellen. Vertellen? Jawel! Hun was opgedragen om tegen zichzelf te praten. Of tegen de kat. Ze mochten vooral niet in zwijgen vervallen. Nochtans is zwijgen wat je vooral geneigd bent te doen, denk ik dan, wanneer je drie dagen alleen midden in een groot bos moet doorbrengen. Maar goed, ik begreep het wel: hoezeer het misschien een verademing zou kunnen zijn, zitten kijken naar een zwijgende BV is nu ook niet meteen voldoende om een televisieavond mee door te brengen.

Ik vond het toch boeiende televisie. Het programma kon alleen maar lukken, zo kreeg ik algauw door, wanneer de kijker vergat dat de in Vlaanderen bekende gast uiteraard begeleid, belicht, geïnstrueerd, gefilmd en bepaalde richtingen uit geduwd moest worden. Zonder dat de persoon, of personen (mv.), die hem respectievelijk haar begeleidde, belichtte, instrueerde, filmde en bepaalde richtingen uitduwde in beeld kwam. De kijker moest in de waan worden gebracht dat de gast daar helemaal alleen was en, inderdaad, tegen zichzelf begon te praten. Een schoolvoorbeeld van suspension of disbelief, als het ware.

Een interessant gegeven maar, neen, het werkte niet. Want welk voordeel of genoegen viel nu te puren uit het veertig minuten zitten kijken naar een persoon die weinig tot niets interessants te melden heeft, die voortdurend aan het juichen en gillen slaat hoe zalig en keitof het in en rond dat boshuis wel niet is, die eigenlijk niet weet hoe hij/zij de zich plots aandienende zee van tijd op een zinvolle manier moet invullen? De aandacht gaat onvermijdelijk uit naar de televisuele kenmerken van het programma. Je kijkt niet naar de inhoud, maar naar de vorm, naar het programma-zijn van het programma. Je kunt niet anders dan een soort van metapositie innemen. En dan is de lol er snel af. Goed geprobeerd van productiehuizen Alverman en De chinezen, denk ik dan in een milde bui, maar ik vrees dat ik afhaak voor een derde aflevering. (Wel denk ik er even over na wat ik zou zeggen indien ik in zo’n programma verzeild zou geraken. Iets over Žižek of Pynchon? (Grapje hoor!))

https://www.vrt.be/vrtmax/a-z/door-de-bomen/

 

7179

Oostende - 240212

7178

Oostende - 240212

 

7177

Oostende - 240212

7176

Zeebrugge - 240212

7175

Brugge, verkoopzaal Bonte - 240212

notitie 411

TIENDE DAG 1-5

X – 1.

Messer Ruggieri dei Figiovanni, een Florentijnse ridder, besluit na een tijd koning Alfons van Spanje te hebben gediend naar Toscane terug te keren omdat hij meent niet voldoende te zijn beloond. Hij krijgt van de koning een muilezelin mee en ook een dienaar, die de opdracht heeft om Ruggieri de tweede dag na zijn vertrek het bevel te geven om spoorslags naar Alfons terug te keren. Maar de eerste dag heeft de muilezelin harde knollen gekakt, wat Ruggieri een verwijzing naar de krenterigheid van koning Alfons heeft doen maken die de dienaar niet is ontgaan. En zo komt dit, na Ruggieri’s terugkeer, de koning van Spanje ter ore. Deze begrijpt de boodschap en maakt Ruggieri duidelijk dat het feit dat hij de Toscaan niet naar behoren heeft vergoed meer met het lot dat met zijn vermeende koninklijke krenterigheid te maken heeft.

X – 2.

De abt van Cluny verblijft tijdelijk aan het hof van paus Bonifatius de Achtste. Hij trekt van daaruit naar Siena om er in de baden aldaar genezing te zoeken voor zijn maagklachten. Onderweg wordt hij gevangengenomen door roverhoofdman Ghino di Tacco, die in onmin leeft met de paus. Ghino geneest de abt van zijn kwaal met een strikt dieet van geroosterd brood en witte wijn. De abt is dankbaar hiervoor en zorgt ervoor dat de struikrover en de paus weer door één deur kunnen.

X – 3.

Op de drukke handelsroute van het Westen naar het Verre Oosten woont de onmetelijk rijke oude edelman Nathan, bekend om zijn gulheid en gastvrijheid en om die reden ook zeer populair. Dat steekt de ogen uit van de al even rijke maar veel jongere Mithridanes. Die zou graag Nathans gulheid overtreffen, maar hij beseft al spoedig dat dit hem niet zal lukken zolang Nathan leeft. Daarom besluit hij hem te doden. Hij zoekt en vindt Nathan zonder te beseffen dat de oude man die hij voor zich heeft Nathan is. Deze ontvangt – hoe kan het anders – Mithridanes zeer gastvrij. Hij biedt hem zelfs zijn eigen leven aan. Mithridanes heft al het zwaard tegen de oude man, maar beseft pas op het laatste moment wie er voor hem staat. Hij weet dat hij Nathans edelmoedigheid nooit zal kunnen overtreffen en ziet definitief af van zijn voornemen.

X – 4.

Omdat de jonge Bolognese messer Gentile Carisendi zijn liefde voor de met Niccoluccio Caccianemico gehuwde edelvrouw madonna Catalina niet beantwoord weet, verhuist hij naar Modena. Wanneer Niccoluccio een tijd uithuizig is, sterft Catalina. Zij neemt haar ongeboren kind mee in het graf. Gentile zet zijn verliefdheid om in necrofilie en brengt haar in haar graf een bezoek. Hij komt er tot de vaststelling dat Catalina slechts schijndood is. Gentile bevrijdt haar en vertrouwt haar aan de zorgen van zijn moeder toe. Hij vraagt Catalina om, als wederdienst voor zijn weldaad, voorlopig niet naar huis terug te keren. Hij wil de teruggave van Catalina aan haar echtgenoot regisseren. Gentile keert terug naar zijn functie in Modena. Wanneer hij enkele maanden terug thuis is, blijkt Catalina van een flinke zoon te zijn bevallen. Gentile komt er nu eindelijk toe haar terug te geven aan Niccoluccio, maar pas na deze te hebben doen instemmen met een verhaal dat moet bewijzen dat iemand die een persoon achteloos aan zijn lot heeft overgelaten geen aanspraak meer kan maken op die persoon.

X – 5.

Te Udine is de edelvrouw madonna Dianora gelukkig getrouwd met de schatrijke Gilberto. Dianora wordt zeer tegen haar zin aanbeden door Ansaldo Gradense. Om van diens gezaag af te zijn, geeft ze hem een opdracht waarvan ze denkt dat hij onmogelijk te vervullen is. Als Ansaldo erin slaagt om haar in januari een bloeiende tuin te schenken, belooft zij hem ter wille te zijn. Met de hulp van een magiër slaagt Ansaldo erin om Dianora in januari, hoewel het sneeuwt en vriest, een groene lentetuin aan te bieden. De schrik slaat Dianora om het hart. Gilberto, die pragmatisch vreest dat de kunsten van Ansaldo’s magiër wel eens tegen hem zouden kunnen worden ingezet, bezweert zijn echtgenote om toch maar naar Ansaldo te gaan en hem haar lichaam, niet haar hart, aan te bieden. De onbaatzuchtigheid van Ansaldo evenwel blijkt groter dan de drang om zijn lusten op zijn moeizaam veroverde prooi bot te vieren.

Giovanni Boccaccio, Decamerone (ca. 1352), vertaling Frans Denissen (2003)

afscheid van mijn digitaal bestaan 348

voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen

12 november 2013

Geen slecht idee, het huis laten fotograferen voordat het zal worden verlaten. Nu nog niet: later, veel later. Meer dan een halve eeuw geleden namen de ouders hier hun intrek. Een nieuw huis, groot genoeg voor zes kinderen en er zouden er nog volgen. Er zou er ook een sterven, maar dat was later, veel later.

Ik geloof niet dat er in die halve eeuw veel veranderd is. Het behangselpapier in de slaapkamers, de reclamestickers uit de jaren zeventig op een kast op zolder, de keukentafelbank met voor elke telg een opklapbaar zitje, dat als deksel fungeerde van een opbergvak. ‘Voor al hun briel,’ zegt H., 84 jaar nu. ‘Briel’ is Kortrijks dialect voor brol, rommel. En inderdaad, er ligt nog brol in, vermengd met kruimels van lang geleden gebakken broden: cahiers, kleurpotloden, een boekje kaarten, een dobbelsteen, duizenden keren geworpen in onnaspeurbare spellen.

M. toont mij zijn kast met opgespaarde afleveringen van De Standaard der Letteren. Mooi gesorteerd, met kaartjes tussen waarop hij jaartallen heeft geschreven. 1987, 1988, 1989… Hij is een trouwe lezer, al van in de tijd van Guido Van Hoof en Gaston Durnez. Hij heeft alle veranderingen opgemerkt, hij weet wat het nu is. Tot wat het nu verworden is. ‘Het is hetzelfde niet meer,’ stelt hij eufemiserend.

M. is een katholieke, Vlaamse intellectueel van 85, een prototypische Standaard-lezer. Hij denkt, zonder daarom halsstarrig bij de preken van Libert Vander Kerken en het obstinate conservatisme van Gerard Bodifée te zweren, met een zekere weemoed aan de tijd waarin een uitgewerkt interview en een trage recensie nog niet de plaats hadden moeten ruimen voor vlotte babbels en prettig aanvoelende sfeerreportagetjes.

In de slaapkamer van het echtpaar het kistje waarin juwelen rusten op rood maar bestoft pluche. Op de kasten beeldjes uit het inderhaast verlaten Congo. De portretten van de kinderen aan de wanden. In de keuken de broodsnijmachine. Moeders en vaders zachte en vasthoudende handen hebben in al die tijd het houten handvat van de zwengel gepolijst – ze kopen nog altijd ongesneden brood.

M. vertelt over zijn beroepsloopbaan. Door zijn vader was hij voorbestemd om horlogemaker te worden. De aanleg voor precisie had hij, maar niet de fijne motoriek noch de belangstelling voor dat vak. Het seminarie, de kolonie, de kennismaking met de vrouw die de moeder van zijn acht kinderen zou worden. Via een tante was dat gegaan – maar ja, hoe gebeuren die dingen? De kolonie en de terugkeer naar een onduidelijk bestaan in kil en vochtig Vlaanderen. In de toen nog veilig verzuilde samenleving kon hij zich aan een financiële instelling van de Vlaams-katholieke pijler vastklampen: hij zou voortaan in verzekeringen doen, later kon hij aan de slag als bankbediende. Zijn weg liep niet over rozen. Maar er kwam brood op de plank.

Ze hebben niet allemaal al hun kansen benut (zo gaat dat in het leven), maar niet één van de acht heeft die kansen niet gekregen.

Ik doe nog eens mijn ronde met een breedhoek, in de zithoek wordt ondertussen het aperitief geserveerd: een uit de kluiten gewassen picon-vin blanc. Mét, zoals het hoort, een flinke scheut cointreau. Daarna gaan we aan tafel voor een ‘eerlijk en heerlijk’ (M.) Vlaams maal: groentesoep, kalfsfricassee met witlof en kroketjes. M. bakt de kroketjes in het achterhuis. Het futuristische design van de frituurketel vloekt met de franjeloze jaren zestig en zeventig in het huis. Dat nu nog leeft en functioneert. Talrijk zijn nog steeds de bezoeken van kinderen en kleinkinderen – hetgeen het echtpaar jong houdt.

 

7174

Brugge, Karel de Stoutelaan - 240211

afscheid van mijn digitaal bestaan 347

voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen

11 november 2013

Jan Ceulemans en Regine Clauwaert rijden op een step door mijn kamer. Dat kan alleen in een droom gebeuren. Ik doe de gordijnen dicht van die kamer en zie onder mij een bus met toeristen voorbijrijden: het dak van die bus is van glas en zo kan ik die toeristen zien zitten. Mijn gordijn is wit en met bloemmotieven bedrukt.

In een onderdeel van mijn droom (of in een andere droom in mijn zelfde slaap) neem ik deel aan een stratenloop in Brugge. De straten zijn veel kleiner dan normaal, ze zijn nauwelijks groter dan op een plattegrond. Eigenlijk lopen we door die plattegrond en zo kan het gebeuren dat ik een hoek afsnijd: ik spring over het kanaal naast de stadspoort en kom zo eerder dan mijn concurrenten in het deel van de deelgemeente terecht waar de aankomststreep is getrokken. Van de geleverde inspanningen word ik hijgend wakker, met een bonzend hart.

7173

Brugge, Karel de Stoutelaan - 240201

7172

Brussel - 240124

7171

Sint-Kruis, parking Carrefour - 240122

 

7170

Brugge, Karel de Stoutelaan - 240119

7169

Brugge, Burg - 240113

7168

Brugge, Gulden-Vlieslaan - 231227

 

7167

Brugge, Karel de Stoutelaan - 231220

7166

Brugge, Kleine Kuipersstraat - 231220

gensters 13

14 april 2024

53.
‘Als ik maar bij jou mag zijn / Als het donker wordt / Als ik maar bij jou mag zijn / Als het einde komt’, zingt Aafke Romeijn.

54.
Ik verneem dat ik als hologram aanwezig kan zijn op mijn eigen begrafenis. Of dat ik kan chatten met een overledene. Nou, en het leven is zo al te kort.

55.
Altijd spannend, hoe Hanne Decoutere de brede glimlach waarmee ze de sportjournalist aan haar tafel uitwuift terugzet op de stand ‘tragische gelaatsuitdrukking’ die ze nodig heeft om in de afsluiting van het Journaal het dramatische hoofdpunt te herhalen.

56.
Lijzig, dat is het eerste adjectief dat in mij opkomt om het spel van Matthias Schoenaerts te typeren.

53. https://www.youtube.com/watch?v=hfY10rWrtvY&ab_channel=AafkeRomeijn-Topic
56. Luca Guadagnino, A Bigger Splash (2015)

7165

Brussel - 231215

 

7164

Ukkel - 231215

gensters 12

12 april 2024

51.
Ik zag een SUV van het merk BMW met de lettercombinatie DWB op de nummerplaat. Dat deed mij – behalve aan de toevallige coïncidentie van drie uit drie letters bestaande afkortingen – denken aan een literair tijdschrift dat ooit enkele teksten van mijn hand publiceerde.

52.
‘Doe uw voordeel bij de Groep van Ameel’ staat op de plastic zak waarin de maïs verpakt zit die Valère aan zijn kippen voert. Te zuinig want ze staan schriel. Twaalf bladzijden verder echoot de slogan omineus op een ‘zilveren zeppelin’ die de zon verduistert. En het is geen zetfout waardoor daar de eerste letter van het woord ‘voordeel’ is verdwenen.

51. Dietsche Warande & Belfort
52. Hugo Claus, De mensen hiernaast, 203; ook in Verhalen, 381

7163

Ukkel - 231215

 

17 * 50,2 * 26,1 * 890,7

Nieuwege - Plassendale - Oudenburg - Bekegem - Zekegem - Snellegem - Sint-Andries

 

notitie 410

TRANS

Iets meer dan een jaar geleden was er op VRT-televisie een Pano-aflevering over gendertransitie. Daarin werd de vraag gesteld of in ons land, meer bepaald in het UZ Gent, voldoende rekening werd gehouden met recente bevindingen en ontwikkelingen in het buitenland. Ik vond die uitzending tamelijk schokkend (ik schreef er hier over), en was dan ook zeer verbaasd dat er nauwelijks beroering ontstond. Het artikel van Griet Vandermassen (DS 19 april 2023) maakte, zonder het met zoveel woorden te zeggen, brandhout van de transgenderindustrie – maar daar bleef het bij, althans voor zover ik het heb nagegaan. Ik heb sindsdien niets vernomen over mogelijke wijzigingen in het beleid van het interdisciplinair genderteam van het UZ Gent.

En dan verschijnt er nu opnieuw een artikel in De Standaard. De aanleiding is een uitgebreide studie onder leiding van de Britse kinderarts Hilary Cass, de zogenaamde Cass Review. In zijn artikel vergeet auteur Dries De Smet niet te vermelden dat het debat over genderidentiteit en transpersonen in toenemende mate ‘toxisch, ideologisch en gepolariseerd’ is. Wie er bedenkingen bij formuleert, gaat in tegen de tijdgeest en riskeert in de extreemrechtse hoek te worden geduwd.

Dat hormoonbehandeling en puberteitsremmers bij genderdysfore kinderen op een wankele wetenschappelijke basis rusten en niet altijd de gewenste resultaten opleveren; dat men geen idee heeft van de mentale effecten van dergelijke behandelingen, wat bij een populatie met een buitensporig hoog percentage personen met suïcidale gedachten toch geen bagatel is; dat de omgeving van de transpersoon onvoldoende bij die behandelingen betrokken wordt; dat genderdysforie in een normale puberteitsontwikkeling in 75 procent van de gevallen verdwijnt, terwijl 95 procent van de behandelde kinderen wel degelijk tot een transitie overgaan; dat het aantal genderdysfore jongeren de voorbije jaren spectaculair is toegenomen, wat sommigen wijten aan wat zij ‘sociale besmetting’ noemen; dat genderklinieken te vaak toegespitst zijn op transitie: dat staat allemaal in dat artikel over de Cass Review te lezen. In een aantal landen wordt de hormonenbehandeling voor transjongeren al afgeremd (dat werd trouwens een jaar geleden in de Pano-reportage ook al vastgesteld). België is niet een van die landen, welteverstaan.

Benieuwd of de recente en door Hilary Cass gebundelde inzichten ook deze keer op een koude steen zullen vallen in de transgenderkliniek van het UZ Gent. Daar verdedigt men zich met te zeggen dat van alle aanvragende jongeren ‘slechts 8 procent’ effectief een behandeling met puberteitsremmers krijgt voorgeschreven.

https://www.vrt.be/vrtmax/a-z/pano/2023/pano-s2023a3/
https://pascaldigital.blogspot.com/2023/03/notitie-374.html
https://www.standaard.be/cnt/dmf20230418_96025636
https://www.standaard.be/cnt/dmf20240411_91291232

gensters 11

11 april 2024

48.
Barts Schols in De Ochtend: ‘Er is geen reden tot paniek. Dat is toch een beetje goed nieuws.’

49.
Mijn straat werd veertien dagen geleden heraangelegd. Sindsdien is het trottoir (kasseien met gecementeerde voegen) op diverse plaatsen al drie keer opengebroken voor allerlei nutsvoorzieningen.

50.
Met een racist als lijstduwer heeft Vooruit in Oost-Vlaanderen nu wel een geschikte kandidaat om naar het Blok overgelopen socialisten terug te winnen.

7162

Ukkel - 231215

gensters 10

10 april 2024

44.
Vanmorgen ben ik wakker geworden met de gisteren, door blootstelling eraan, in mijn oor gekropen wurm waarin Stef Kamiel Carlens mij tot het begaan van een verkeersovertreding probeert te verleiden.

45.
Na zes weken intensief met de biografie en een aantal geschriften van Hugo Claus bezig te zijn geweest, hoop ik een voldoende grote dosis Vlaamsigheid te hebben ingenomen om bestand te zijn tegen de verkiezingsuitslag van 9 juni a.s.

46.
Tarara boemsiejee, mijn lief is patissier. Hij brengt pateetjes mee voor mijne déjeuner.

47.
Radio 1 Classics 1000. Ontroerd door de ingetogen klarinetsolo in ‘Duizend soldaten’ van Willem Vermandere. Maar evengoed door Bono’s vocale uithalen in het bombastische ‘The Unforgettable Fire’.

44. https://www.youtube.com/watch?v=DYIbTv70A2Y&ab_channel=3voor12
47. https://www.youtube.com/watch?v=KTzmzrruHwc&ab_channel=U2VEVO
47. https://www.youtube.com/watch?v=J6MTbbM0sXY&ab_channel=KevinVanhalst

7161

Ukkel, Alsembergse Steenweg - 231215

16 * 50,0 * 27,5 * 840,5

Nieuwege - Meetkerke - Houtave - Plassendaele - Nieuwege  

gensters 9

9 april 2024

39.
Dit jaar is het in het Fort van Beieren dat ik mijn eerste zwaluwen heb gezien.

40.
Luc Van Gorp lijkt met zijn uitspraak over het recht op zelfbeschikking voor oude mensen die hun leven als voltooid beschouwen precies het omgekeerde te hebben bewerkstelligd van wat hij ermee bedoelde. Hij heeft het vermogen van het publiek om beeldspraak te vatten overschat. En nu is het alsof hij dat recht op zelfbeschikking uitsluitend aan een economische calculus koppelt. Wat – daar ben ik toch van overtuigd – geenszins zijn bedoeling kan zijn geweest. Jammer dat Van Gorp door zijn onhandige communicatie dit misverstand heeft veroorzaakt. Hoezeer hij ook probeert om het weg te werken, bijvoorbeeld in Ter Zake, het blijft plakken. Zo zie je maar weer dat een mening meteen raak geformuleerd moet zijn. Het is zoals met valse verdachtmakingen: herstel is onmogelijk.

41.
Ooit raadde ik D. aan Sebald te lezen. En kijk, nu staan er in zijn huisbibliotheek meerdere titels van mijn favoriete schrijver. Dat doet plezier.

42.
Een hevig onweer rond een uur of tien gisterenavond. Ik zat veilig binnen. Uit verschillende hoeken bereiken mij berichten. W. was net op tijd thuis. S. en D. zagen zich genoodzaakt om na de film in een café te schuilen. En R. zat er midden in.

43.
Een woordvoerster van de VDAB heeft het over ‘kortgeschoolden’. Maar daarnaast gebruikt ze toch nog altijd de term ‘hooggeschoolden’, hoewel dat binnen dezelfde logica ‘langgeschoolden’ zou moeten zijn. Op deze manier houdt ze de hiërarchie in stand die ze met haar eufemisme probeerde weg te democratiseren.

7160

Sint-Andries, Expresweg - 240401

 

gensters 8

8 april 2024

37.
Luc Van Gorp, voorzitter van de Christelijke Mutualiteit, solliciteert naar de volgende Arkprijs voor het Vrije Woord met zijn moedige, sommigen zullen zeggen provocerende verdediging van het zelfbeschikkingsrecht voor eenieder die vindt dat zijn/haar leven voltooid is. ‘Langer leven is toch geen doel op zich? Het moet toch in de eerste plaats gaan over de vraag: hoelang kan ik nog kwaliteitsvol leven?’

38.
In zijn definitieve – dat kan toch niet anders? – Claus-biografie bewondert Mark Schaevers zonder idolaat te worden, terwijl hij, zonder op ontluistering uit te zijn, toch ook de minder fraaie kanten toont. Dit is een werk dat iemand moest doen. Schaevers heeft die taak op voorbeeldige wijze op zich genomen: grondig, objectief, neutraal en met gevoel.

37. https://www.standaard.be/cnt/dmf20240408_92161442
38. Mark Schaevers, De levens van Claus

7159

Brugge, K. en S. in de Speelmanskapel - 240330

gensters 7

7 april 2024

34.
‘Dertig jaar geleden brak de hel los in Rwanda. Maar geen nood, we hebben ook leukere onderwerpen. Welkom bij De Ochtend.’

35.
Een jaar na zijn zoon Jan sterft de dichter die, op aanraden van Paul Snoek, die van zijn echte naam Edmond André Coralie Schietekat heette, zijn naam Guido Haerynck voor een pseudoniem inruilde. ‘Beter geen twee vissen in dezelfde poel,’ zei Paul. Ik ben in de jaren negentig en nul een paar namiddagen met Gwy door Watou getrokken. Onstuitbaar was het enthousiasme waarmee hij zijn poëziezomers aan mij probeerde te verkopen. En hij vond achteraf altijd mijn teksten de beste die erover werden geschreven. Maar ik verdenk hem ervan dat hij op die manier de ijdelheid van álle journalisten streelde teneinde hen aan boord te houden.

36.
Hilarische commentaar met Karl en José.
KARL: “Onverlaat, echt waar. Dit zijn crapuleuze manieren. Je kunt alleen maar hopen dat die dikke lafaard geïdentificeerd wordt.”
JOSÉ (na de beelden te hebben herbekeken): “Maar het is een vrouw die het petje gooit.”
KARL: “Echt? Dan is het een laffe.”
JOSÉ: “Maar ze is wel niet dik hoor.”

7158

Brugge, Visartpark - 240329

 

165 * 44,0 * 26,4 * 790,5

Steenbrugge - Moerbrugge - Wildeburg - Sint-Elooi - Ruddervoorde - Loppem - Sint-Michiels

getekend 448

gensters 6

6 april 2024

32.
De mooiweerdag, al geruime tijd aangekondigd als de enige tussen weken en maanden van grijze miezer, begint met bewolking. Er waait al een stevige zuidenwind, straks komt er ‘hoge sluierbewolking’ en krijgen we ook nog een lading Saharazand over ons heen, en vanaf morgen begint het weer als vanouds te regenen. Er zijn nog zekerheden, onder meer deze, dat euforisch aangekondigde mooiweerdagen meestal op een sisser uitlopen.

33.
Een spoor van vernieling – en dan niet eens een zachte vernieling: je kunt wat Claus in zijn relaties met vrouwen heeft aangericht toch moeilijk anders benoemen. En dan heb ik de indruk dat Schaevers nog zijn best heeft gedaan voorkomend en discreet te blijven. De in 2008 overleden meester zou in deze tijd niet zo gemakkelijk vrijuit gaan.

7157

Brugge, Karel de Stoutelaan - 240329

 

gensters 5

5 april 2024

28.
Gaat er iets fout, steek het dan maar op AI. Dat is toch wat – blijkens een ijzingwekkend artikel – Israël nu doet om een verklaring te bieden voor de massale ‘nevenschade’ van de bombardementen die bedoeld zijn om Hamas-strijders ‘uit te schakelen’. Als dit een geldig argument is om morele verantwoordelijkheid af te schuiven, dan zijn we ver van huis.

29.
We krijgen morgen één dag mooi weer met een warmterecord en stof uit de Sahara. Dat hoefde nu ook weer niet, ik was al van plan vrede te nemen met een dooie mus.

30.
Als hij maar geen wielrenner wordt, hij valt misschien halfdood. Nu ja, half dood is toch niet helemaal dood. ‘Het had veel erger kunnen zijn.’

31.
Waarom vermoorden kinderen kinderen? Is dat iets van deze tijd?

28. https://www.standaard.be/cnt/dmf20240404_96948361

7156

Damme - 240327

gensters 4

4 april 2024

22.
Om te verhinderen dat de renners aan een te hoge snelheid het Bos van Wallers induiken, gaan ze daar vlak voor een chicane bouwen. Daarover wordt nu druk gepalaverd. Waar ze zoiets zeker niet van doen hebben, is vlak voor de grensovergang tussen Egypte en de Gazastrook.

23.
Een van de ingrediënten die ‘Bagagedrager’ zo onweerstaanbaar mooi maken is dat Erik de Jong in het refrein ‘Een motor draait / De baby huilt / Een vogel schreeuwt...’ de eind-t’s niet uitspreekt.

24.
De jonge Claus heeft zijn haar geverfd en speelt vandaag mee in Blokken.

25.
Shi Tiesheng ging met zijn beschouwing over herinneringen duidelijk niet over één nacht ijs: ‘Zij worden evenzovele delen van mijzelf, samen vormen zij mij, zij creëren mij, ik niet hen.’

26.
Ik laat me overhalen om een paar straten te ‘bussen’ met verkiezingsfolders die in de meeste gevallen ergernis zullen opwekken en rechtstreeks in de doos met oud papier zullen belanden.

27.
Typograaf Eric Gill, bekend van zijn schreefloze gill sans, ging zich ten aanzien van zijn dochter te buiten aan grensoverschrijdend gedrag.

22. https://sporza.be/nl/2024/04/03/zal-veelbesproken-chicane-in-parijs-roubaix-er-zo-uitzien-van-der-poel-hoopt-alvast-van-niet-is-dit-een-mop~1712171749531/
23. https://www.youtube.com/watch?v=5i0duYakqLY&ab_channel=Garlidabi
25. Shi Tiesheng, Notities van een theoreticus, 394

 

7155

Brugge, Emiel de Neckerestraat - 240324