080809 – Ik kende, net zoals u, Christine Comyn niet. Ik ken haar nog niet, maar nu weet ik wel dat ze een tentoonstelling heeft in de Absolute Art Gallery in Knokke. Kent u de Absolute Art Gallery in Knokke? Behoort u tot het cliëntèle? Hebt u kluiten en een slechte smaak?
Enfin, daarover gaat het nu niet.
Wel gaat het over iets wat ik in Belicht geheugen van Man Ray lees, het gaat over het verschil tussen fotografie en schilderkunst – en dan de relatie van wat ik bij Man Ray lees met wat ik lees in de catalogus van de tentoonstelling van Christine Comyn in de Absolute Art Gallery in Knokke.
Man Ray: ‘Terwijl fotografie eenvoudig een manier van inschatting was, iets krijgen wat van tevoren was bedacht, bleef schilderen een avontuur; een onbekende macht kon plotseling het hele aanzien van dingen veranderen. Het resultaat kon net zo verrassend voor mij zijn als voor de beschouwer. De verrassingen veroorzaakt door een slecht afgesteld mechanisch instrument, hebben geen waarde, maar de kronkelingen van de hersens, die tegelijkertijd voelen en denken, zijn altijd interessant.’ (369)
En dan nu Christine Comyn, die zelf de inleiding schrijft op de catalogus van haar tentoonstelling in Knokke. Christine Comyn is gespecialiseerd in portretreeksen. Zij neemt hetzelfde model, ik vermoed een foto van dat model, en schildert het verschillende keren naast elkaar. En dan stelt zij vast (in het Engels want geld kent geen grenzen): ‘Contrary to the act of photography, painting requires time: I am in the middle of it for hours […]. In the meantime, in a very chaotic way, all kinds of thoughts and impulses are running through my mind, looking for a way out, asking me questions and forcing me to find solutions, every very second: where to put a certain line, what colour to use, transparent or not, which movement to make, slow or fast, which pencil or brush to take, where to keep to reality and where to get lost in fantasy, when to stop, etc. […] What fascinates me the most, is the fact that, even if I do my very best, I will never be able to paint twice or more the same face with the same expression, just because of other questions raised during the action and other decisions were taken. // There’s a certain area in my mind, making me do things the very same moment, that I never could have imagined before I started the painting. It’s giving me wings and it feels like magic. // That area in my mind, I call it “the twilight zone”.’
