(14 september 2001)
Beste B. & R.,
Gisteren hoorde ik dat Kanaal 2 gewoon is doorgegaan met Big Brother. Naar verluidt hadden de
bewoners van het huis (die een allochtone deelnemer als eerste naar huis hadden
gestemd – wat op de website van Big
Brother tot een orgie van racistische uitspraken leidde), hadden de
bewoners dus de opdracht om de douchescène uit Psycho van Hitchcock na te spelen. Je weet wel: vrouw, mes,
bloed... Hoe dat precies in z’n werk ging, weet ik niet en hoef ik ook niet te
weten – maar wat me erg diep raakte, ja, wat als een dolk door mijn ziel sneed,
was de overeenkomst tussen deze scène en wat eerder op diezelfde dag blijkbaar
op enkele vliegtuigen boven de Verenigde Staten was gebeurd: het mes. Het is de
blindheid voor dit soort schijnbaar verwaarloosbare details die mij een beetje
wanhopig maakt. Het minste wat ze bij Kanaal 2 hadden kunnen doen, is die
aflevering uitstellen.
Anderzijds zijn er zaken die hoopvol stemmen. Zo zag ik gisteravond op een Engelse zender een debat over de gebeurtenissen. Wat er nu allemaal moest gebeuren: wraak of iets anders. Het was bemoedigend om te zien hoe de mensen daar toch verkozen om de problemen ten gronde aan te pakken. De overtuiging leek te bestaan dat wraak alleen maar naar nieuwe terreur leidt.
Hoop of wanhoop: meer dan ooit worden wij geconfronteerd met
de keuze tussen die twee. Ik denk niet dat wanhoop een juiste keuze is – maar
ik weet dat ik daar misschien wel aan zou toegeven als ik geen kinderen zou
hebben. Wellicht is wanhoop – of hoop – helemaal geen kwestie van kunnen kiezen.
Overigens blijft mij uit het citaat dat je me stuurde vooral
de term excès d’information bij. Het
lijkt mij een cruciale vraag: hoeveel informatie kan een mens verdragen
(bovenop de wetenschap, die hij als enig schepsel moet dragen, dat hij sterven
moet)?
Genegen groet,
