Van gisteren zal ik nooit vergeten hoe Wouter Weylandt in de Giro-etappe stierf en dat ik op dat moment naar de rechtstreekse reportage zat te kijken waarin de twee commentatoren tot kort voor het ongeluk grapjes zaten te maken maar dan stilvielen en zich afvroegen wat ze daar zaten te doen. Ik wil me ook herinneren dat de vader van Els Dottermans mij niet alleen fysiek maar ook met zijn mimiek en manier van praten heel hard aan Jan Decorte deed denken, dat Gert Verheyen in Studio Eén vergeten was dat hij vier of vijf jaar topschutter van Club Brugge was geweest, en dat Hugo Camps in Reyers Laat zijn excuses aanbood aan Paul Marchal omdat hij, Hugo, hem, Paul, tien of vijftien jaar geleden te hard had aangepakt. Alvast daarvoor is de nakende vervroegde vrijlating van Michèle Martin goed.
Vandaag moet ik werken.
