TE LAAT
Zestien jaar geleden kwam er een eind aan onze vriendschap, die meer dan vijfendertig jaar had geduurd. De aanleiding lijkt nu onbenullig. Een botsing van twee koppigaards die op dat moment nog niet hadden ingezien dat het leven te kort is om ruzie te maken. Of om een onenigheid in een definitieve afstand te laten verzanden. Nu is er geen verzoening meer mogelijk. Nu rest alleen maar spijt. Verdriet. Nu opeens, pas nu, is er het verlangen om enkel de talrijke goede herinneringen te bewaren en de weinige minder goede te vergeten. Maar het is te laat: B. is dood.
