zaterdag 4 mei 2019

dienstmededeling


Ik ben drie weken uithuizig én offline. Ik fiets naar Praag en terug. Prima idee, vind ik zelf, en dito moment voor een digital detox!


Aardig meegenomen is dat ik, door wég te zijn, ontsnap aan iets waar ik me anders – ik ken mezelf, of ja, toch een beetje – niet vér van zou kunnen houden, te weten de mediatieke aanloop naar de verkiezingen. Een aanloop met oeverloos herhaalde argumenten in een lange stoet van debatten met de gekende koppen en de gekende standpunten, niemand die iets nieuws zegt, het opbod, de hele pantomime van vooraf gaargekookte meninkjes, provocaties en oneliners die, met uitermate grote voorspelbaarheid, worden overgenomen, in formats gegoten en geframed, gedeeld, herkauwd, beoordeeld, genuanceerd, afgewogen enzovoort enzoverder, en dat door de usual suspects: Beke die, ondanks al zijn tsjeverige enerzijds-anderzijds, liever midden in dan naast het bed ligt; Crombez, die zich steeds wanhopiger afvraagt waarom hij niet met charisma gezegend is; de ongelukkige burgemeester met zijn neerhangende mondhoekje, afgeronde kraagpunten en opgetrokken wenkbrauwen; Rutten die zo voluntaristisch is dat ze erin lijkt te slagen zichzelf te overtuigen van wat ze zegt; Mertens die met zijn academische saaiheid het treiterige enthousiasme van zijn kameraad uit Luik compenseert; de afgeborstelde Van Grieken wiens rechterarm voorlopig nog beneden blijft door het gewicht van de Rolex die hij ermee te torsen heeft; Almaci die met haar moederlijke lijf een diepblauwe inborst afschermt. Een aanloop met strategische proposities, perfide gespin, beoogde tussentitels, bubbels op Facebook, tot 124 lettertekens ingedikte ideologieën. En een aanloop met, niet te vergeten, de journalisten: Michaël Van Droogenbroeck, hijgerig achter elke kluif aankeffend, ook als er geen is; Ivan – ‘kijk eens hoe goed ik het weer eens heb geanalyseerd’ – De Vadder; Kathleen Cools, zo gepokt en gemazeld door de indertijd door Siegfried Bracke opgelegde zestiensecondenregel dat ze zichzelf zou onderbreken mocht het mogelijk zijn; Marc Van de Looverbosch, die zichzelf telkens verbaast met hoe mooi hij het nu weer eens heeft gezegd.

Neen, ik laat deze beker aan mij voorbijgaan. Ik ruil gaarne drie weken tijdverlies en ergernis in voor de onvoorspelbaarheid van een nauwelijks geplande fietsreis. En ik zorg er uiteraard voor dat ik op tijd terug ben om op 26 mei voor ‘de goei’ te stemmen. Tot dan!

© Vertommen - www.hln.be