wolkenfragmenten
uit Hans Warren, Geheim dagboek 1952-1953
703
Het uitzicht is zo wijd dat er wel altijd ergens wolkenschaduwen
glijden om reliëf te geven aan de heuvels, terwijl zonneplekken de
heuvelhellingen in de verte nevelig groen tinten. (60)
704
Ik was gelukkig, ik voelde me zo jong toen ik
vanmorgen met veerkrachtige snelle stappen naast Marc door de tuinen van het
Luxembourg liep, langs de kleurige bloemen, onder de helwitte wolken.
Later, doelloos zittend in de Dôme, starend naar de
zonnige grijze huizenblokken, de groene platanen, het standbeeld van Balzac,
ook hier de wolken die langzaam dreven door puur, puur blauw. (105)
705
Het stormt, regent en hagelt onophoudelijk. En ik
dacht: als hij me zag, rennend tussen de plassen, spetterend in de nacht, in de
koude storm, bij het licht van de schaarse lantarens en een spookachtig
witgerande wolk op een inktzwart hagelfront; als hij me zag schuilen
achter de muur van een aardappelpakhuis, met de lucht van schimmel en schoten,
met de borrelende regenpijpen en het geraas van de volkomen ontbladerde
populierenkruinen. (123)
706
Onder de wolken een koele, als lichte regen
neervallende geur van pijnbomen. (154)
