Beste L. en B.,
Jullie vroegen mij om Bobby
Ewing Blues van Philippe Diepvents te lezen en daar dan mijn licht over te
laten schijnen. Als eerste indruk schreef ik jullie al het volgende:
Nu voorlopig alvast dit: meeslepend,
maar niet duidelijk of het een gewoon romantisch verhaal is, of is de ambitie
groter? De kwestie van de creativiteitspillen overtuigt me niet. Qua taal moet
ik helaas vaststellen dat de eindredactie onzorgvuldig is verlopen: stroeve
zinnen (zoals in deze haastige mail), maar ook regelrechte taalfouten (met
mondjesmaat ipv mondjesmaat; de jongentjes wiens ipv de jongetjes wier – en nog
een paar van die kemels). Dat had beter gekund. De ingelaste
maatschappijkritische commentaartjes lijken mij onvoldoende geïntegreerd en
komen wat belerend over. (Bijvoorbeeld over het dwingend aanwezig zijn van
emoticons in mailberichten ;-).) Enfin, we zullen zien, ik ben benieuwd.
Nu is het boek uit en ik vraag mij af wat ik aan dit vroege
oordeel toe te voegen heb.
Ik las meer dan een week geleden de laatste bladzijde en moet
vaststellen dat het hele verhaal al aan het vervagen is. (Misschien ben ik ook
aan geheugenpillen toe.) Ik doorblader het boek even en ja, het is nog niet
helemaal weg: het gaat, voor zover ik het begrepen heb, uiteindelijk om een rouwverwerking. De hoofdpersoon is weduwnaar
geworden en moet nu over dat verlies heen.
Maar er zijn complicaties. Het
geheugen en het vermogen om te fantaseren laten het afweten. Die fantasiepillen
komen er dus aan te pas; er zijn verwikkelingen met een lustmoordenaar
(waardoor het genre verschuift van psychologische roman naar thriller, of dan
toch naar psychologische thriller); uiteindelijk blijkt de oorzaak van alle
problemen van medische aard. Het is best wel spannend en bij momenten
meeslepend geschreven – maar het raakt of ontroert me niet (of toch te weinig).
De vraag is hoe dat komt? Ik denk: de onwaarschijnlijkheid van het verhaal. De
kronkels die je de weg doen verliezen. Maar ook – en ik alludeerde er al op: de
taal, de stijl. Niet dat Diepvents niet goed schrijft, maar hij lijkt me een
betere verteller dan een goede stilist. Naast zijn verhaal heeft hij mij niet
genoeg te bieden en ja, ik ben zo’n lezer voor wie enkel een goed verhaal niet
genoeg is. In literatuur acht ik vorm belangrijker dan inhoud. (Niet alleen in
literatuur, overigens.)
Eindoordeel: Bobby
Ewing Blues is een verdienstelijke roman van een schrijver die vast en
zeker veel in zijn mars heeft en die er ook een aantal behartenswaardige
meningen op na houdt, maar ik krijg de indruk dat hij zijn steile ambities
niet heeft kunnen waarmaken. De constructie is ambitieus maar ze is aan de
basis te wankel opgezet, waardoor de hele zwik in elkaar stuikt. Op tijd
wegwezen is de boodschap.
Een vijf op tien.
Toch sluit ik niet uit dat het niveau hoog genoeg is voor
een uitgever die mikt op de lezer van het veeleer populaire genre. Je kunt, denk ik,
Bobby Ewing Blues slijten als een ‘intelligente
psychogische thriller’ en er een publiek voor vinden. Ik wens Philippe
Diepvents succes!
Nu ik die naam toch nog even proef, nog dit: als het een
pseudoniem is, dan vind ik het géén goed gekozen pseudoniem!
In de hoop jullie hiermee van dienst te zijn geweest,
Beste groet,
Pascal
