vrijdag 23 augustus 2013

Bobby Ewing Blues

Beste L. en B.,

Jullie vroegen mij om Bobby Ewing Blues van Philippe Diepvents te lezen en daar dan mijn licht over te laten schijnen. Als eerste indruk schreef ik jullie al het volgende:

Nu voorlopig alvast dit: meeslepend, maar niet duidelijk of het een gewoon romantisch verhaal is, of is de ambitie groter? De kwestie van de creativiteitspillen overtuigt me niet. Qua taal moet ik helaas vaststellen dat de eindredactie onzorgvuldig is verlopen: stroeve zinnen (zoals in deze haastige mail), maar ook regelrechte taalfouten (met mondjesmaat ipv mondjesmaat; de jongentjes wiens ipv de jongetjes wier – en nog een paar van die kemels). Dat had beter gekund. De ingelaste maatschappijkritische commentaartjes lijken mij onvoldoende geïntegreerd en komen wat belerend over. (Bijvoorbeeld over het dwingend aanwezig zijn van emoticons in mailberichten ;-).) Enfin, we zullen zien, ik ben benieuwd.

Nu is het boek uit en ik vraag mij af wat ik aan dit vroege oordeel toe te voegen heb.

Ik las meer dan een week geleden de laatste bladzijde en moet vaststellen dat het hele verhaal al aan het vervagen is. (Misschien ben ik ook aan geheugenpillen toe.) Ik doorblader het boek even en ja, het is nog niet helemaal weg: het gaat, voor zover ik het begrepen heb, uiteindelijk om een rouwverwerking. De hoofdpersoon is weduwnaar geworden en moet nu over dat verlies heen.

Maar er zijn complicaties. Het geheugen en het vermogen om te fantaseren laten het afweten. Die fantasiepillen komen er dus aan te pas; er zijn verwikkelingen met een lustmoordenaar (waardoor het genre verschuift van psychologische roman naar thriller, of dan toch naar psychologische thriller); uiteindelijk blijkt de oorzaak van alle problemen van medische aard. Het is best wel spannend en bij momenten meeslepend geschreven – maar het raakt of ontroert me niet (of toch te weinig). De vraag is hoe dat komt? Ik denk: de onwaarschijnlijkheid van het verhaal. De kronkels die je de weg doen verliezen. Maar ook – en ik alludeerde er al op: de taal, de stijl. Niet dat Diepvents niet goed schrijft, maar hij lijkt me een betere verteller dan een goede stilist. Naast zijn verhaal heeft hij mij niet genoeg te bieden en ja, ik ben zo’n lezer voor wie enkel een goed verhaal niet genoeg is. In literatuur acht ik vorm belangrijker dan inhoud. (Niet alleen in literatuur, overigens.)

Eindoordeel: Bobby Ewing Blues is een verdienstelijke roman van een schrijver die vast en zeker veel in zijn mars heeft en die er ook een aantal behartenswaardige meningen op na houdt, maar ik krijg de indruk dat hij zijn steile ambities niet heeft kunnen waarmaken. De constructie is ambitieus maar ze is aan de basis te wankel opgezet, waardoor de hele zwik in elkaar stuikt. Op tijd wegwezen is de boodschap.

Een vijf op tien.

Toch sluit ik niet uit dat het niveau hoog genoeg is voor een uitgever die mikt op de lezer van het veeleer populaire genre. Je kunt, denk ik, Bobby Ewing Blues slijten als een ‘intelligente psychogische thriller’ en er een publiek voor vinden. Ik wens Philippe Diepvents succes!

Nu ik die naam toch nog even proef, nog dit: als het een pseudoniem is, dan vind ik het géén goed gekozen pseudoniem!

In de hoop jullie hiermee van dienst te zijn geweest,

Beste groet,

Pascal