Wist u dat een schoen zo mooi kon zijn? Dat een doodgewone mannenschoen elegant wordt als hij zweeft? Dat is één. Het andere aan deze foto is de anekdote, die er voor altijd aan vasthangt. Voor mij, en als ik haar vertel misschien ook voor u (je vertelt soms iets met foto’s). Toen wij aan het eind van de eerste dag van onze tweedaagse fietsrit naar Eu in Normandië in Arras een hotel zochten, stelde H. vast dat hij behalve zijn onhandig lopende klikpedaalfietsschoenen geen schoeisel bij had. Dat was om zes uur ’s avonds. En zo belandden wij nog, vlak voor het sluitingsuur, in een schoenenwinkel. Daar maakte ondergetekende deze schoenbeeltenis, annex bescheiden zelfportret. De prijs van de zweefschoen overtrof H’s vakantiebudget, maar met de afgeprijsde strandslippers kon hij die avond in Arras toch nog uit de voeten.
