De hele vaderlandse, nuja, Vláámse pers gaat overstag van de gag die de RTBf (de Waalse staatstelevisiezender) gisterenavond blijkbaar heeft aangericht: een ‘speciale’ nieuwsuitzending, inclusief verslaggever voor het koninklijk paleis, zogezegd geblokkeerde trams en – warempel – een politiek debat waaraan een bepaalde crème van politici uit Sud en Noord hun medewerking verleenden, om aan te kondigen dat ‘Vlaanderen’ eenzijdig de 175 jaar oude mariage de raison, ‘België’, had opgezegd. 89 procent van de argeloze kijkers, zo wees een instantpeiling uit, hechtte hieraan in eerste instantie geloof. De rand tussen feit en fictie is ranzig smal geworden, blijkbaar. Tot in Amerika, waar België de hoofdstad van Brussel is, werd deze ontijdige 1 april-grap als écht nieuws overgenomen.
Je kan hieraan met oprechte verontwaardiging een tirade wijden over de kwaliteit van de berichtgeving, de ontregelende impact van het infotainment, de gedragscode van de journalist. De geloofwaardigheid waarmee de RTBf-redactie het voortaan moet stellen.
Maar zeg mij: even spectaculair zou het toch wezen mocht morgen eensklaps het bericht de wereld worden ingestuurd dat de nieuwsgaring voortaan onverdeeld objectief zou zijn, vrij van commerciële belangen, wars van kijkcijferdictaten, kortom volstrekt geloofwaardig en betrouwbaar? Wat gisteren is gebeurd, kan toch alleen maar die enkele nobele zielen choqueren die nog de verwáchting koesterden dat hen door journaal, krant, internet- of radionieuws een één-op-één-weergave van de werkelijkheid wordt voorgespiegeld?
